ἔμπνοος-ους, οος-ους, οον-ουν, qui respire encore, qui a encore un souffle de vie, HDT. 7, 181 ; THC. 1, 134 ; EUR. Ph. 1442 ; ANT. 116, 6.

Étym. ἐμπνέω.

ον, contr. ἔμπνους, ουν, (< πνοή) with the breath in one, alive, οὐκ ἀπέθανε, ἀλλ’ ἦν ἔμπνοος Hdt. 7.181; ἔτ’ ἔμπνους E. Ph. 1442; ἔμπνους ἔτι ἀρθείς Antipho 2.1.9; ἔτι ἔμπνουν ὄντα Th. 1.134; ἔ. ἐγένετο revived, Pl. Lg. 944a; μορφᾶς τύπος ἔμπνου, of a statue, Epigr.Gr. 860.3; of pictures, τὸ ἔ. Philostr. VA 2.20; also ἔ. νεκρός, of old age, Secund. Sent. 12; θάλαττα πλωτὴ καὶ οἷον ἔ., of a sea which is not a dead calm, Philostr. Im. 2.17. ἔ. μοῦσα, of a flute, Sopat. 10.
blown upon, κόμη ὑπ. ἀνέμου ἔ. Philostr. Im. 1.23; metaph, inspired, σεμνολογία ἔ., ὥσπερ ἐκ τρίποδος Id. VS 1.25.10.

zsgzg. -πνους, -πνουν,
atmend, lebendig ; οὐκ ἀπέθανε, ἀλλ' ἦν ἔμπνοος Her. 7.181 ; ὁ δ' ἦν ἔτ' ἔμπνους Eur. Phoen. 1442 ; Plat. Legg. XII.944a u. A., besonders von denen, die dem Tode nahe sind u. nur noch schwach atmen, röcheln ; vgl. Thuc. 1.134 ; Antiph. II α 9 ; ἔμπνους μαρτυρίη Philodem. 17 (V.4), lebendige Zeugen.