ος, ον :
      1 frappé de stupeur, XÉN. Cyn. 5, 9 ; d’où hébété, stupide, PLUT. Rom. 28 ;
      2 p. suite, inconstant, léger, SOPH. Aj. 1358 ; en délire, PLAT. Gorg. 482 a ; PLUT. Dio. 18 ; joint à ἀστάθμητος, PLAT. Lys. 214 d.

Étym. ἐμπλήσσω.

ον, (< ἐμπλήσσω) stunned, amazed, ὑπὸ τῶν κυνῶν γενέσθαι X. Cyn. 5.9; hence, stupid, senseless, ἔ. καὶ μανικός Plu. Rom. 28, Agath. 3.24, etc. ; ἔμπληκτα ληρεῖν Gal. 8.693. in Att., impulsive; hence, unstable, capricious, S. Aj. 1358, Arist. EE 1240b17; αἱ τύχαι, ἔ. ὡς ἄνθρωπος, ἄλλοτ’ ἄλλοσε πηδῶσι E. Tr. 1205; [ἡ φιλοσοφία] τῶν ἑτέρων παιδικῶν πολὺ ἧττον ἔ. Pl. Grg. 482a; ἐ. τε καὶ ἀσταθμήτους Id. Ly. 214d; ἔ. ταῖς ἐπιθυμίαις Plu. Dio 18. Adv. -τως rashly, madly, Isoc. 7.30, etc. ; τὸ ἐ. ὀξύ frantic vehemence, Th. 3.82; foolishly, Gal. 1.535.

1) betäubt, betroffen, verblüfft, Xen. Cyn. 5.9 ; καὶ διεφθαρμένος ἔρωτι Plut. Timol. 3 ; unsinnig, dumm, Rom. 28.
2) unbesonnen, wankelmütig ; Soph. Aj. 1337 ; καὶ ἀστάθμητος Plat. Lys. 214c ; vgl. Gorg. 482a ; ταῖς ἐπιθυμίαις Plut. Dion. 18. So
• adv., τὸ ἐμπλήκτως ὀξύ, unbesonnene Eile, Thuc. 3.82 ; τὰ παρὰ τῶν θεῶν οὐκ ἐμπλ. οὐδὲ ταραχωδῶς αὐτοῖς συνέβαινε, ἀλλ' εὐκαίρως Isocr. 7.30.