οπος (ὁ, ἡ) :
   I adj. muet ou agile, en parl. des poissons, HÉS. Sc. 212 ;
   II subst. :
      1 un muet, un poisson, NIC. Al. 481 ; LYC. 598 ; au fém. LYC. 796 ;
      2 sorte de poisson, p.-ê. l’esturgeon, ARSTT. H.A. 2, 13, 8 ; 2, 15, 14.

Étym. cf. ἔλοψ.

οπος, ὁ, ἡ, epith. of fish (exc. ἔλλοπι κούρᾳ, of Echo, Theoc. Syrinx 18), expld. as dumb by Hsch. (also by δασεῖς, τραχεῖς, ποικίλοι), but perh. rather, scaly (cf. λεπίς); ἔλλοπας ἰχθῦς Hes. Sc. 212; ἔλλοπος μυνδοῦ δίκην Lyc. 1375; — also ἔλλοπος, Emp. 117; or ἐλλός, ἰχθύες ἐλλοί Titanomach. Fr. 4; ἐλλοῖς ἰχθύσιν S. Aj. 1297. as Subst., fish, in general, Nic. Al. 481, Lyc. 600, Oppian. H. 2.658, 3.55, 89; fem., Lyc. 796. an unknown sea-fish, Arist. HA 505a15, etc. ; also ἔλοψ, Epich. 71, Archestr. Fr. 11.1, Matro Conv. 69, Apio ap. Ath. 7.294f, Plu. 2.979c; identified with ἱερὸς ἰχθῦς by Ael. NA 8.28. a serpent, Nic. Th. 490.

οπος, Adj. = ἐλλός, Hes. Sc. 212 ; auch als subst., der Fisch ; vgl. Plut. Sympos. 8.8.1. So Nic. Al. 481 ; Lycophr. 598. Bes. ein geschätzter Meerfisch, Schwertfisch od. Stör, Arist. H.A. 2.13, 15 ; Ath. VII.249 s. – Auch ἔλοψ geschrieben, Matro bei Ath. IV.136a ; Epicharm. ibd. VII.282d ; Nic. Th. 490.