'ος, ον, né de : d’où subst. :
   I ὁ, ἡ ἔκγονος :
      1 fils, fille, en parl. de pers. IL. 5, 813 ; 20, 206 ; OD. 3, 123 ; 11, 236 ; EUR. Hec. 955, H.f. 822, 876 ; PLAT. Tim. 40 d ; syn. de παῖς : ἐκγόνους παῖδάς τ' ἐκγόνων, PLAT. Tim. 18 d, nos rejetons et les enfants de nos rejetons ; invers. καὶ παισὶ παίδων τε ἐκγόνοις, PLAT. Ep. 334 d, et pour nos enfants et pour ceux qui naîtront de nos enfants ; de même ἐκγόνων ἔκγονοι, PLAT. Criti. 112 c, les enfants de nos enfants ; fig. Περσῶν, τραχείας χώρας ἐκγόνων, PLAT. Leg. 695 a, des Perses, enfants d’une contrée rude ; en parl. de choses, δειλίας ἔκγονος ἀργία, PLAT. Leg. 901 e, la paresse, fille de la lâcheté ; ἔκγονον ὕϐρεως ἀδικίαν, Leg. 691 c, l’injustice, fille de l’insolence, etc. ;
      2 p. ext. descendant, ESCHL. Pr. 772 ; HDT. 7, 106 ; POL. 6, 7, 3 ;
   II neutre τὸ ἔκγονον :
      1 enfant, rejeton, d’ord. au plur. en parl. de pers. et de choses, ESCHL. Pr. 137 ; EUR. H.f. 208 ; PLAT. Rsp. 459 d, etc. ; fig. en parl. de productions des poètes, PLAT. Conv. 209 d, etc. ;
      2 descendant, p. opp. à τέκνα, NT. 1Tim. 5, 4.

➳ Duel gén. ἐκγόνοιν, SOPH. O.R. 1474. Fém. ἐκγόνη, EUR. Hel. 1667. — Dans les inscr. att. des 5^e et 4^e siècles av. J.C. on rencontre souv., par assimil. du κ, ἔγγονος pour ἔκγονος, CIA. 1, 381, etc. (v. Meisterh. p. 83 b).

Étym. ἐκγίγνομαι.

'

ον (η, ον E. Hel. 1647 codd., Milet. 7.71 (Didyma), IGRom. 4.912 (Cibyra)), Dor., Arc. etc. ἔσγονος, Schwyzer 191.32 (Crete), SIG 306.53 (Tegea, iv BC), etc. : — born of, sprung from, esp. Subst., child, whether son or daughter, Il. 5.813, Od. 11.236, Hdt. 1.35, etc. ; ὁ Διὸς ἔ. E. HF 876 (anap.) ; pl., ἔκγονοι descendants, Hdt. 2.167, 4.179, E. Hipp. 450, etc. ; ἐκγόνων ἔκγονοι children΄s children, Pl. Criti. 112c ; metaph, τῆς χώρας ἔκγονοι Id. Mx. 239d ; ἀδικία ἔ. ὕβρεως Id. Lg. 691c ; δειλίας ἔ. ἀργία ib. 901e ; also of interest as the child of the principal, Id. R. 555e, cf. 507a.
grandchild, Milet. l.c., SIG 900.5, etc. neut., ἔκγονά τινος one΄s offspring, A. Pr. 137 (lyr.) ; ἔ. κλυτᾶς χθονός S. OT 171 (lyr.) ; [ποιηταὶ] ἔ. ἑαυτῶν καταλείπουσιν Pl. Smp. 209d ; τὰ [ζωγραφίας] ἔ. Id. Phdr. 275d ; cf. ἔγγονος.

erzeugt, abstammend von, bes. ὁ ἔκγ., der Sohn, Il. 5.813 ; öfter Tragg. u. Folgde ; ἡ ἔκγονος, die Tochter, Od. 11.236 ; Eur. Hec. 955 ; Enkel, eigtl. ἔκγονοι ἐκγόνων, Plat. Crit. 112c, vgl. ἔγγονος, vom Enkel der gewöhnliche Ausdruck ; übh. Nachkomme, Tragg.; Thuc. 1.9 ; οἱ τῆσδε τῆς χώρας ἔκγονοι Plat. Menex. 239d ; τὸ γεννώμενον εἶναι τῶν ποιουμένων ἔκγονον Plat. Legg. XI.930d ; τὸ ἔκγονον, die Nachkommenschaft, Aesch. Prom. 137. Von Tieren, λέοντος, ἵππου, Plat. Crat. 393b. Seltener von leblosen Dingen, ἔκγονα κλυτᾶς χθονὸς αὔξεται Soph. O.R. 171 ; Plat. δειλίας ἔκγονος ἡ ἀργία Legg. X.901e ; ἔκγ. ὕβρεως ἀδικία III.691c ; τὰ ζωγραφίας ἔκγονα Phaedr. 275d, vgl. 278a ; neben τόκος Rep. VI.507a, VIII.555e.

ἔκ-γονος, -ον
(< ἐκγίγνομαι, to be born of), [in LXX for פְּרִי (neut.), בֵּן, etc. ;]
__1. with genitive, born of.
__2. As subst., ὁ, ἡ ἔ., a child, son or daughter; in pl., descendants: τέκνα ἢ ἔ., children or grand-children, 1Ti.5:4.†
(AS)