ἑψιάομαι-ῶμαι, jouer, s’amuser, OD. 17, 530, etc. ; τινι, OD. 21, 429 ; ἀμφί τινι, A.RH. 3, 118, à qqe ch.

➳ Seul. prés. et impf. aux formes épq. suiv. : prés. 3 pl. -ιόωνται, A.RH. 1, 459 ; impér. 3 pl. -ιαάσθων, OD. 17, 530 ; inf. -ιάασθαι, OD. 21, 429 ; A.RH. 3, 950 ; impf. 3 pl. ἑψιόωντο, CALL. Cer. 37 ; A.RH. 2, 811.

Étym. ἑψία.

(< ἑψία) Ep. Verb, amuse oneself, θύρῃσι καθήμενοι ἑψιαάσθων Od. 17.530; ἑψιάασθαι μολπῇ καὶ φόρμιγγι 21.429; ἀμφ’ ἀστραγάλοισι… ἑψιόωντο A.R. 3.118, cf. 1.459, Call. Dian. 3, Cer. 39, Nonn. D. 10.326 (ἐψιόωντο, as if from ἔπος, Philon. (?) ap. Sch. A.R. 3.118; but cf. ἀφεψιάομαι).

od. ἐψιάομαι, nach Einigen mit Steinchen (ψιά) spielen ; οὗτοι δ' ἠὲ θύρῃσι καθήμενοι ἑψιαάσθων Od. 17.530, Schol. διαλεγέσθωσαν u. παιζέτωσαν ; bestimmter Ap.Rh. 3.117 ἀμφ' ἀστραγάλοισι δὲ τώγε χρυσείοις ἑψιόωντο, wo der Schol. die Erkl. ὁμιλέω u. die Ableitung von ἔπος anführt, also = sich unterhalten, vgl. ἀμοιβαδὶς ἀλλήλοισι μυθεῦνθ' οἷά τε πολλὰ νέοι παρὰ δαιτὶ καὶ οἴνῳ τερπνῶς ἑψιόωνται id. 1.457, während Andere an ἕπομαι denken (s. ἑψία); μολπῇ καὶ φόρμιγγι, sich ergötzen daran, Od. 21.420. Sonst hat das Wort noch Callim. Dian. 2 Cer. 39 in der Bdtg »scherzen«, »lustig sein«.