(seul. aux temps suiv. : f. ἑλκύσω, HPC. 751 d ; PHILÉM. Com. fr. 4, 58, etc. ; ao. εἵλκυσα [ῠ] PD. N. 7, 103 ; AR. Nub. 540 ; ao. épq. 3 sg. ἕλκυσε, BATR. 234 ; pass. ao. εἱλκύσθην, HDT. 1, 140 ; HPC. 1123 a ; pf. εἵλκυσμαι, HPC. 262, 9 ; EUR. Rhes. 576) c. ἕλκω, confond sa conjug. avec celle de ce verbe.

late for ἕλκω.

= ἕλκω, zuerst Pind. ἑλκύσαι N. 7.103 ; ἑλκύσαι κόρδακα, tanzen, Ar. Nub. 540, wie σχῆμα Pax 328 ; ὑπ' ὄρνιθος ἢ κυνὸς ἑλκυσθῆναι Her. 1.140 ; der aor. εἵλκυσα u. εἱλκύσθην, Plat., Eur. u. A., s. ἕλκω ; εἵλκυσμαι, Eur. Rhes. 576 ; – das praes. nur Her., u. mit dem fut. bei Sp. Die Atticisten bemerken ἑλκύσει als hellenistisch für das attische ἕλξει. Das perf. εἵλκυκε ist v.l. für εἵλκυσε Dem. 22.59 ; καθείλκυκε steht 5.12.