ἑκη·ϐόλος, ος, ον, qui lance au loin ou qui frappe de loin, ESCHL. Pr. 711, Eum. 628 ; EUR. Ph. 1108, 1142, Ion 213 ; POL. 13, 3, 4 ; DH. 8, 84 ; PLUT. Luc. 28 ; particul. ép. d’Apollon, IL. 1, 14 ; SOPH. O.R. 162 ; abs. Ἑκ. le dieu qui lance ses flèches de loin (Apollon) IL. 1, 96, 119 ; HH. Ap. 45, Merc. 218, 509, 523 ; A.RH. 1, 88, 420 ; d’Artémis, SOPH. fr. 357 ; de Zeus, EUR. Ion 213 ; μάχη, DH. 10, 16, combat qui s’engage de loin à coups de traits.

• Sup. dor. ἐκαϐολέστατος [κᾱ] ARCHYT. (JAMBL. Protr. 4).

➳ Voc. Ἑκήϐολε, A.RH. 1, 420.

Étym. ἑκών, βάλλω, litt. « qui frappe à son gré » ; sel. les anc. de ἑκάς, βάλλω.

Dor. ἑκαβόλος, ον, (< ἑκών, βάλλω) attaining his aim, epith. of Apollo, Il. 1.14, al. ; also Ἑκηβόλος alone, ib. 96, h.Ap. 45, Pi. Pae. 9.38, al. ; of Artemis, S. Fr. 401 ; ἑκηβόλοι Διὸς χέρες E. Ion 213 (lyr.) ; τόξα A. Pr. 711, Eu. 628 ; σφενδόναι E. Ph. 1142 ; ἔθνος ὀϊστῶν Oppian. H. 4.205 ; in later Prose, ἑ. βέλη Plb. 13.3.4 ; μάχαι D.H. 10.16 ; ἑ. ἄνδρες Plu. Luc. 28 ; τὰ ἑ. Onos. 20.1 ; τοξεύματα, ὅπλα, Ael. Tact. 2.8, Arr. Tact. 3.3 ; τοξόται καὶ ἑκηβόλοι Agath. 3.17 ; Dor. Sup. ἑκαβολέστατος Archyt. ap. Iamb. Protr. 4. Adv. -ιως, τοξεύειν Ath. 1.25d. (Understood by later writers as far-shooting (< ἑκάς).)

weit schießend, fern treffend (d.h. aus weiter Entfernung, unsichtbar, vgl. Nitzsch zu Od. 3.279), Apollo, Il. 1.14 u. öfter ; auch alleinstehend, der Ferntreffer, d.i. Apollo, Il. 1.96 u. sp.D., wie Ap.Rh. 1.420. So Artemis, Soph. frg. 357. – Διὸς χέρες Eur. Ion 214 ; ἄνδρες Plut. Lucull. 28 ; τόξα Aesch. Eum. 598 ; σφενδόναι Eur. Phoen. 1142 ; μάχαι Dion.Hal. 10.16, der es auch von Waffen braucht, 8.84, wie Pol. 13.3.4. Einen superl. ἑκαβολέστατα bildet Archyt. bei Iambl. protr. 4 ; aber ἑκηβολώτατα πέμπειν Synes. ep. 132.
• Adv., ἑκηβόλως τοξεύειν, aus der Ferne schießen, Ath. I.25d.