*ἐσχατάω (seul. part. épq. ἐσχατόων) [χᾰ]
      1 être à l’extrémité, IL. 2, 508, 616 ; 10, 206 ; ἕσπερος ἐ. CALL. Del. 174, l’extrême couchant ;
      2 avec idée de temps, qui arrive enfin, MAN. 4, 459.

Étym. ἔσχατος.

(< ἔσχατος) to be at the edge, Hom. (only in Il.) always in Ep. part., εἴ τινά που δητων ἕλοι ἐσχατόωντα straying about the edge of the camp, Il. 10.206 ; Ἀνθηδών, Μύρσινος ἐσχατόωσα, lying on the border, 2.508, 616 ; ἕσπερος ἐ. the extreme west, Call. Del. 174, cf. Theoc. 7.77 ; κάρηνον ἐ.
sinciput, Arat. 207 ; with a Verb, τεχθήσεται ἐσχατόωσα at last, Man. 4.459.

oder ἐσχατόω, der Aeußerste, Letzte sein, nur partic. ἐσχατόων, -τόωσα, z.B. εἴ τινά που δηΐων ἕλοι ἐσχατόωντα, einen äußersten der Feinde, einen Nachzügler, Il. 10.206 ; Ἀνθηδών, μύρσινος ἐσχατόωσα, an der äußersten Grenze gelegen, 2.508, 616 ; Καύκασον ἐσχατόωντα Theocr. 5.17.