ἐρι·κυδής, ής, ές [ῐῡ] très célèbre, très glorieux, surt. en parl. des dieux, IL. 14, 327 ; OD. 11, 576, etc. ; ou des choses divines (présents, IL. 3, 65, etc. ; jeunesse, IL. 11, 225 ; HÉS. Th. 988 ; demeure, THCR. Idyl. 17, 108) ; p. ext. brillant, glorieux, en gén. ORACL. (HDT. 7, 220).

Étym. ἐρι-, κῦδος.

ές, very famous, glorious, of gods and their descendants, Il. 14.327, Od. 11.576, 631 ; of their gifts, θεῶν ἐ. δῶρα Il. 3.65, 20.265 ; ἥβη ἐ. 11.225, Hes. Th. 988 ; νίκα B. 12.190 ; generally, ἐ. δαίς a splendid banquet, Il. 24.802, Od. 3.66, al. ; of places and men, ἄστυ Orac. ap. Hdt. 7.220 ; θεῶν ἐ. οἶκοι Theoc. 17.108 ; φῶτες Orph. L. 302 ; Sup. -έστατος, Ἰάμβλιχος Eun. VS p. 461 B.

[ῡ], ές, sehr ruhmvoll, glorreich, bes. von den Göttern u. dem, was ihnen gehört, Λητώ, Γαῖα, Il. 14.327, Od. 11.576, θεῶν τέκνα, 11.631, θεῶνδῶρα, Il. 3.65, 20.265, θεῶν οἶκοι, Theocr. 17.108, ἥβη, Il. 11.225 ; Hes. Th. 988, δαίς, ein glänzender Schmaus, bes. von Opferschmäusen, Il. 24.802, Od. 3.66, 10.182 u. öfter ; ἄστυ, orac. bei Her. 7.220, sp.D.