ου (τὸ) débris, ruine, ARSTT. Rhet. 3, 11, 13 ; OPP. H. 5, 324, d’ord. au pl. ruines d’un mur, d’une maison, etc. HDT. 2, 154 ; 4, 124 ; EUR. Bacch. 7 ; lambeaux d’un vêtement, SOPH. fr. 400 ; EUR. Tr. 1025 ; νεκρῶν ἐρ. SOPH. Aj. 308 ; EUR. fr. 268, débris d’animaux morts.

Étym. ἐρείπω.

τό, (< ἐρείπω) fallen ruin, wreck, Arist. Rh. 1413a6, Aristid. Or. 49 (25).42, Oppian. H. 5.324; generally in pl., ναυτικὰ ἐ.
wreckage, A. Ag. 660, Fr. 274, E. Hel. 1080 ; θραύμασίν τ’ ἐρειπίων A. Pers. 425; ruins, οἰκημάτων, [τειχέων], Hdt. 2.154, 4.124 ; δόμων E. Ba. 7; ἐρείπια alone, ἐν τοῖς Κιμωνίοις ἐ. Cratin. 151 ; ἐ. χλανιδίων fragments of garments, Trag.Adesp. 7; πέπλων E. Tr. 1025 ; νεκρῶν ἐ.
dead carcasses, S. Aj. 308, E. Fr. 266. — Poet. and later Prose (exc. Arist. and Hdt. ll.cc.), D.H. 1.14, CIG 2700e (Mylasa), Paus. 10.38.13, Aristid. l.c., etc.

τό, im sing. bei Arist. rhet. 3.11, Opp. H. 5.324, sonst plur., das Eingestürzte, Trümmer, ναυτικά Aesch. Ag. 646, wie Eur. Hel. 1080 ; ἐρειπίων θραύσματα, Stücke von Schiffstrümmern, Aesch. Pers. 417 ; δόμων, Häusertrümmer, Ruinen, Eur. Bacch. 7 ; Plut. Camill. 28 σκηνοῦντας ἐν ἐρειπίοις, u. a.Sp.; ἐν πέπλων ἐρειπίοις, Ueberbleibsel, Lumpen, Eur. Tr. 1025, wie λεπτῶν χλανιδίων Soph. frg. 400 ; ἐρείπια νεκρῶν, Ueberbleibsel, Leichen der getöteten Tiere, Aj. 301 ; ἐρ. ὠμηστῆρος Opp. Hal. 5.324.