ή, όν [ᾰ]
      1 aimable, charmant, en parl. de lieux et de choses (pays, villes, chants, présents) IL. 3, 64 ; HÉS. Th. 879 ; PD. P. 9, 12 ; I. 2, 21 ; ESCHL. Sept. 864 ; EUR. El. 718 ; AR. Th. 993 ; adv. ἐρατὸν κιθαρίζειν, HH. Merc. 423, 455, jouer agréablement de la lyre ; en parl. de pers. HÉS. Th. 259, 355 ; THGN. 242 ; PD. O. 11, 103 ;
      2 aimé : τινι, TYRT. 7, 29, de qqn.

Étym. vb. de ἐράω.

ή, όν, (ἔραμαι) lovely, of places and things, δῶρ’ ἐρατὰ… χρυσέης Ἀφροδίτης Il. 3.64 ; ἔργ’ ἀνθρώπων Hes. Th. 879 ; φιλότης ib. 970 ; χέλυς, φωνή, πόλις, h.Merc. 153, 426, h.Ap. 477 ; βᾶμα beloved footfall, Sappho Supp. 5.17 ; χῶρος Archil. 21.4 ; ἔπεα Alcm. 45 ; ὄψ B. 16.129 ; νίκα Corinna Supp. 1.24 ; αἰδώς, κῶμοι, Pi. P. 9.12, I. 2.31 ; ὠδίς Id. O. 6.43 ; Sup., παίδων ἐρατώτατον ἄνθος AP 12.151 ; used by Trag. in Lyr., στήθεα A. Th. 864 (anap.); λέχος E. Heracl. 915 ; μολπαί Id. El. 718 (s.v.l.); ὕμνοι Ar. Th. 993 ; of persons, φυὴν ἐρατή Hes. Th. 259, 355 ; νέοι ἄνδρες ἐ. Thgn. 242 ; παῖς Pi. O. 10 (11).99 ; neut. as Adv., ἐρατὸν κιθαρίζειν h.Merc. 423, 455.
beloved, ἀνδράσι μὲν θηητὸς ἰδεῖν ἐ. δὲ γυναιξί Tyrt. 10.29. — Ep. and Lyr. word.

ή, όν, = ἐραστός, geliebt, ersehnt, lieblich, anmutig, δῶρ' ἐρατὰ Ἀφροδίτης Il. 3.64 ; ἔργ' ἐρατὰ ἀνθρώπων Hes. Th. 879 ; φιλότης 970 ; φυήν τ' ἐρατὴ καὶ εἶδος ἄμωμος 259 ; φάος Pind. Ol. 11.78 ; παῖς 11.103 ; ὠδίς 6.43 ; ἐρατῶν στηθέων Aesch. Spt. 864 ; μολπαὶ ἐραταί Eur. El. 718 ; ὕμνοι Ar. Th. 993 ; sp.D., ἐρατώτατον ἄνθος Ep.adesp. 29 (XII.151).