ἐπ·ουράνιος, ος, ον [ᾰ] qui est dans le ciel, céleste, en parl. des dieux, IL. 6, 129, etc. ; OD. 17, 484 ; des âmes pieuses, PD. fr. 97, 4 ; οἱ ἐπουράνιοι, THCR. Idyl. 25, 5 ; MOSCH. 2, 21, les dieux du ciel ; au sg. LUC. D. deor. 4, 3 ; τὰ ἐπουράνια, PLAT. Ap. 19 b, les phénomènes célestes.

➳ Fém. ion. -ίη, Q. SM. 2, 429.

Étym. ἐπί, οὐρανός.

ον, Ep. η, ον Arat. (v. infr.), Q.S. 2.429: — heavenly, in Hom. only of the gods, ἐ. θεός, θεοί, Od. 17.484, Il. 6.129, al. ; εὐσεβέων ἐ. ψυχαί Pi. Fr. 132.3 ; πατήρ Ev. Matt. 18.35 ; ἡ ἐ. πορεία f.l. in Pl. Phdr. 256d. pl., as Subst., οἱ ἐ., = θεοί, Theoc. 25.5, Mosch. 2.21 ; opp. ἐπίγειοι, Ep. Phil. 2.11 ; so ἤδη ἐ. εἶ Luc. DDeor. 4.3 ; τὰ ἐ., = τὰ μετέωρα, v.l. in Pl. Ap. 19b (ἐ. σώματα 1 Ep. Cor. 15.40).
up to heaven, ἔπτατ’ ἐπουρανίη v.l. in Arat. 134.

auch 3 Endgn, Qu.Sm. 2.429, am, im Himmel, himmlisch, bei Hom. nur von den Göttern, θεοί, Il. 6.129, 131, 527, Od. 17.484 ; später auch allein οἱ ἐπουράνιοι, die Götter, Theocr. 25.5 ; Mosch. 2.21 ; ἤδη γὰρ ἐπουράνιος εἶ, du bist schon ein Gott, Luc. D.D. 4.3 ; ψυχαί Pind. frg. 97 ; – τὰ ἐπουράνια καὶ τὸ ὑπὸ γῆς ζητῶν, was vorher μετέωρα heißt, Erscheinungen am Hinmel, Plat. Apol. 19b (vgl. Sext.Emp. adv.astrol. 44); ἡ ἐπουράνιος πορεία Phaedr. 256d.

ἐπουράνιος, -ον
(< οὐρανός), [in LXX: Psa.68:14 (שַׁדַּי), DA TH Dan.4:23 A (שָׁמַיִם) 2Ma.3:39, 3Ma.6:28 3Mac 7:6, 4Ma.4:11 AR, 4Ma.11:3 א* ;]
in or of heaven, heavenly (in Hom., of the Gods): οἱ ἐ., opp. to ἐπίγειοι and καταχθόνιοι, Php.2:10; to χοϊκός, 1Co.15:48-49; σώματα (see Lft., Col., 376), 1Co.15:40; βασιλεία, 2Ti.4:18; παπρίς, Heb.11:16; Ἱερουσαλήμ, Heb.12:22; κλῆσις (cf. Lft. on Php.3:14), Heb.3:1; τὰ ἐ., Heb.8:5 9:23; opp. to ἐπίγειος, Jhn.3:12; id., of the heavenly regions, Eph.1:3, 20 2:6 3:10 6:12; ἡ δωρεὰ ἡ ἐ., Heb.6:4 (Cremer, 468).†
(AS)