ἐπ·ορούω (seul. ao. poét. 3 sg. ἐπόρουσε, 3 pl. ἐπόρουσαν et part. ἐπορούσας) :
      1 s’élancer vivement : ἅρμα, IL. 17, 481, sur un chariot ; τινί, IL. 5, 793, vers qqn ; avec un suj. de chose, en parl. du sommeil, OD. 23, 343 ;
      2 avec idée d’hostilité, s’élancer avec violence sur ou contre : τινί, OD. 15, 520, etc. contre qqn ; abs. IL. 15, 579.

Ep. Verb, spring at, in hostile sense, τῷ δὲ Μέγης ἐπόρουσεν Il. 15.520 ; abs., ἐπόρουσε κύων ὥς ib. 579. Τυδεΐδῃ δ’ ἐπόρουσε θεά sprang to his side, 5.793 ; ὅτε οἱ γλυκὺς ὕπνος λυσιμελὴς ἐπόρουσε came suddenly upon him, Od. 23.343.
spring upon, c. acc., ἅρμ’ ἐπορούσας Il. 17.481.

= ἐπόρνυμαι, Hom. oft, τινί, gew. im feindlichen Sinne, τῷ δὲ μέγης ἐπόρουσε Il. 15.520 ; ohne Casus, Ἀντίλοχος δ' ἐπόρουσε κύων ὥς ibd. 579 ; – ohne feindliche Nebenbedeutung, Τυδείδῃ δ' ἐπόρουσε θεά – Ἀθήνη Il. 23.232, wie vom Schlaf ὅτε οἱ γλυκὺς ὕπνος ἐπόρουσε, als ihn der Schlaf (schnell) überfiel, Od. 23.343 ; auch c. acc., ἅρμ' ἐπορούσας, indem er auf den Wagen sprang. Il. 17.481.