ή, όν :
      1 apte à atteindre, à accomplir, gén. ARSTT. M. mor. 2, 3, 1 ; DH. Pomp. 5 ; d’où efficace, en parl. d’un remède, P. ÉG. 3, 78 ;
      2 qui obtient ce qu’il désire, qui réussit, heureux, POL. 10, 25, 7 ;
      3 accessible, favorable, en parl. d’un terrain, POL. 2, 29, 3.

• Sup. -ώτατος, POL. 2, 29, 3.

Étym. ἐπιτυγχάνω.

ή, όν, able to attain or achieve, ἕξις ἐ. τῶν βελτίστων Arist. MM 1199a8, cf. Phld. Vit. p. 24J. ; σύνεσις ἐ. τοῦ μετρίου D.H. Pomp. 5, cf. Arr. Epict. 3.12.5. Adv. -κῶς Phld. Rh. 1.74S. abs., successful, effective, φάρμακον Paul.Aeg. 3.78 ; ζῆλος Plb. 10.22.7.
Subst. ἐπιτευκτικόν, τό, spell, charm for securing success, PMagLeid. W. 8.28 (pl.).
advantageous, favourable, χώρα Plb. 2.29.3 (Sup.).

ή, όν, zum Erreichen seiner Absicht geschickt, zum Erlangen geeignet, glücklich, ζῆλος Pol. 10.25.7 ; χώρα ἐπιτευκτικωτάτη, günstigste, Pol. 2.29.2. – Akt. erreichend, treffend, τινός, Dion.Hal. u. a.Sp.