ἐπι·μαίνομαι (f. -μανοῦμαι ou -μανήσομαι, ao.2 ἐπεμάνην, pf. ἐπιμέμηνα) :
      1 être transporté de fureur, ESCHL. Ag. 1427, etc. ;
      2 s’élancer avec fureur contre, dat. A. PL. 106 ;
      3 être possédé d’une passion furieuse : τινι, ANACR. (HDN RH. Schem. p. 57, 7) ; PLUT. M. 990 f, Brut. 5, Pyrrh. 26 ; LUC. D. mar. 1, 1 ; Syr. 21, pour qqn ; τινι, AR. Vesp. 744 ; CALL. Cer. 30, pour qqe ch. ; avec l’inf. IL. 6, 160, pour faire qqe ch.

➳ Ao. poét. 3 sg. ἐπεμήνατο, IL. l. c. ; MUS. 85 ; LUC. Syr. 21 ; ANTH. 6, 309.

wonach rasen, d.h. mit rasender Begierde wonach verlangen, sich bis zur Raserei wonach sehnen, bes. von der Liebe, τῷ δὲ γυνὴ Προίτου ἐπεμήνατο – φιλότητι μιγήμεναι Il. 6.160 ; gew. mit dem dat., τρόποις ἐπεμάνην Ar. Vesp. 1466, in das Wesen rasend verliebt sein ; παιδί Leon.Alex. 31 (IX.345); καλὸν ἐραστὴν ἐπιμεμηνέναι σοι Luc. D.Mar. 1.1 ; ἄλλοθεν ἄλλος ἐπεμήνατο κάλλεϊ κούρης Mus. 85 ; τὴν Σερβιλίαν ἐπιμανεῖσαν αὐτῷ Plut. Brut. 5 ; Pyrrh. 26 u. öfter ; auch von Tieren, λέοντες οὐκ ἐπιμαίνονται λέουσι Luc. am. 22. – Dabei, darüber rasen, toben, δορυτίνακτος αἰθὴρ ἐπιμαίνεται Aesch. Spt. 140 ; φονολιβεῖ τύχᾳ φρὴν ἐπιμαίνεται Ag. 1402 ; dagegen rasen, Θήβης Καπανεὺς ἐπεμήνατο πύργοις Ep.adesp. 293 (Plan. 106).