ἐπι·κυρόω-ῶ [ῡ]
      1 sanctionner, confirmer, acc. SOPH. El. 793 ; THC. 3, 71 ; XÉN. An. 3, 2, 32, etc. ;
      2 décréter, décider, avec une prop. inf. EUR. Or. 862.

confirm, sanction, ratify, τὴν γνώμην Th. 3.71, cf. S. El. 793, X. An. 3.2.32, D. 15.34, SIG 167.20, etc. ; c. inf., τίνες… λόγοι καθεῖλον ἡμᾶς κἀπεκύρως αν θανεῖν ; E. Or. 862; — Pass., πρίν τι ἐπικυρωθῆναι Th. 5.45; ἐπικυρωθέντων τῶν νόμων Arist. Ath. 37.1, cf. Sammelb. 1161.17 (i BC).

[ῡ], bestätigen, genehmigen, ἐπικυρώσας τὸ πρᾶγμα, τὴν γνώμην, Isae. 7.2, 42 ; Thuc. 3.71 ; ἤκουσεν ὧν δεῖ (ἡ Νέμεσις) κἀπεκύρωσεν καλῶς Soph. El. 783 ; ἡμᾶς θανεῖν, bestimmen, Eur. Or. 862 ; ὅτῳ ταῦτα δοκεῖ καλῶς ἔχειν, ἐπικυρωσάτω Xen. An. 3.2.32 ; Dem. u. A.