ἐπι·κρατής [ᾰ] (seul. cp. ἐπικρατέστερος) qui l’emporte : τῇ μάχῃ, THC. 6, 88, dans le combat ; τινος, DC. 53, 30, sur qqn ou sur qqe ch. ; κατὰ τὸ ἐπικρατέστερον, DS. Exc. p. 539, avec succès.

Étym. ἐπί, κρατός.

ές, master of a thing; only Comp. -έστερος, τῇ μάχῃ superior in…, Th. 6.88; ἐπικρατέστερός τινος γενόμενος having the upper hand of…, D.C. 55.30; τὸ ἐπικρατέστερον φέρειν Memn. 34.3; κατὰ τὸ ἐπικρατέστερον with success, D.S. 37.2. — Hom. only in Adv. -τέως with overwhelming might, impetuously, Il. 16.67, 81, 23.863 (never in Od.); so Hes. Sc. 321, A.R. 1.367, etc.

ές, Etwas in seiner Gewalt habend, mächtig, siegreich, nur im Kompar., ἐπικρατέστεροι τῇ μάχῃ ἐγένοντο Thuc. 6.88 ; Sp., wie DC. ὅσα τῆς βουλῆς ἐπικρατέστεροι ἦσαν 36.26 ; διεπολέμησαν κατὰ τὸ ἐπικρατέστερον DS, siegreich.
• Adv. ἐπικρατέως, z.B. ἔμπεσ' ἐπικρ., mit Uebermacht, gewaltsam, ungestüm, Il. 16.81, 23.863 ; πάλλεν Hes. Sc. 521 ; sp.D., wie Ap.Rh.1.367.