ής, ές [ῐν] qui penche vers, qui s’incline, qui se courbe, en parl. d’un terrain, THC. 6, 96 ; de collines, PLUT. Ant. 45 ; de moissons, TH. C.P. 3, 22, 1, etc.

Étym. ἐπικλίνω.

ές, sloping, χωρίον Th. 6.96; λόφοι Plu. Ant. 45; ἐ. τῷ στάχυϊ καὶ μὴ ὀρθά inclining, bending, Thphr. CP 3.22.1; ἐπικλινές ἐστι τάλαντον Call. Fr. 312.
prone, inclined, πρὸς τὸν Ἄρην Them. Or. 15.187b; οἰκείωσις ἐ. πρός τινα Ph. 1.252. Adv. -νῶς, ἔχειν πρός τι ib. 37, al.

ές, sich wohin neigend, abschüssig ; ἐξήρτηται τὸ χωρίον καὶ ἐπικλινές ἐστι Thuc. 6.96 ; im Ggstz von ὀρθός, Theophr.; λόφοι Plut. Anton. 45 ; – ἐπικλινεῖς ἐκραβδίζειν τοὺς πονηροὺς ἐκ τῆς πόλεως, köpflings aus der Stadt peitschen, Ar. Lys. 575.
Uebertr., ἐπικλινῶς ἔχειν πρός τι, geneigt sein zu Etwas, Philo.