ἐπι·καίω, att. -κάω [ᾱ] (f. -καύσω, ao. ἐπέκαυσα) :
      1 faire brûler sur (l’autel, etc.) acc. HH. Ap. 491 ;
      2 faire brûler à la surface, d’où au pass. être brûlé à la surface, avoir la peau brûlée par un fer chaud, ARSTT. H.A. 9, 40, 2 ; par le soleil, PLAT. Ep. 340 d ; par le froid, HPC. 292, 46.

light up or kindle on a place, πῦρ h.Ap. 491; burn on an altar, ὅς μοι πολλὰ βοῶν ἐπὶ μηρί’ ἔκηεν Il. 22.170, cf. Od. 3.9, 17.241.
burn on the surface, scorch, Hp. Aër. 17 (Pass.); οἱ τὰ σώματα ὑπὸ τῶν ἡλίων ἐπικεκαυμένοι Pl. Ep. 340d; τῷ χρώματι παρὰ φύσινκεκαυμένος Plb. 38.8.7, cf. Apollon. Mir. 23; ἀέρα ἐπικαιόμενον Antipho Soph. 26; of lightning, Arist. Mete. 371b14; of hot iron, Id. HA 631b26; of cold, Hp. Aër. 20, Thphr. CP 2.1.6 (v.l.); of a caustic drug, Dsc. 3.35.
burn on the top, of stumps, Plu. 2.529b; of pruning trees by burning, Thphr. HP 6.6.6; cauterize, τὰ χείλη τῶν τραυμάτων Aët. 13.4, cf. Philum. Ven. 3.5, al.
brand, ἵππον PCair. Zen. 93.4 (iii BC).

att. ἐπικάω (s. καίω), darauf anzünden, πῦρ H.h. Apoll. 491 ; in tmesi ὅς μοι πολλὰ βοῶν ἐπὶ μηρί' ἔκηεν, Il. 22.170 u. öfter, d.i. auf dem Altar verbrennen ; vgl. Hes. O. 335. – Auf der Oberfläche u. übh. verbrennen, οἱ τὰ σώματα ὑπὸ τοῦ ἡλίου ἐπικεκαυμένοι Plat. Ep. VII.340d ; τῷ χρώματι παρὰ τὴν φύσιν ἐπικεκαυμένος Pol. 39.2.7 ; B.A. 72.28 wird ἐπικαίεσθαι ἐν τῷ ἡλίῳ als der vulgäre Ausdruck für χραίνεσθαι πρὸς ἥλιον erkl.; vom Blitz, Arist. Meteor. 3.1 ; mit glühendem Eisen, H.A. 9.40 ; DS. 3.53 u. A. Uebertr. erkl. Schol. Ar. Lys. 221 ἐπιτυφῇ μου durch ἐπικαυθῇ ἐπ' ἐμοί.