ή, όν :
      1 qui sert à montrer, gén. LUC. Salt. 35 ; ἡ ἐπιδεικτική (s.-e. τέχνη) PLAT. Soph. 224 b, l’art d’étaler, montre, ostentation ;
      2 fait pour la montre, pour l’étalage : λόγος ἐπ. DÉM. 1401, fin ; ἐπ. λέξις, ARSTT. Rhet. 1, 3, 3 ; cf. POL. 12, 28, 8 ; PLUT. Dem. c. Cic. 1, discours du genre démonstratif ou d’apparat ; ὁ ἐπιδεικτικός, ARSTT. Rhet. 1, 3, 4, orateur d’apparat, déclamateur.

Étym. ἐπιδείκνυμι.

ή, όν, fit for displaying or showing off, ἤθους καὶ πάθους Luc. Salt. 35; ἡ ἐπιδεικτική display, Pl. Sph. 224b.
2. ἐ. λόγοι speeches for display, set orations, D. 61.2; ἐ. γένος λόγων Arist. Rh. 1358b8; ὁ ἐ.
declamatory speaker, ib. 1359a15, cf. Plu. Comp. Dem. Cic. 1. Adv. -κῶς, πολεμεῖν Id. Luc. 11; ἐ. ἔχειν Isoc. 4.11; Comp. -ώτερον, γράφεν Plu. 2.28e.

ή, όν, aufzeigend, zur Schau stellend, ἡ ἐπιδεικτική, sc. τέχνη, das zur Schau Stellen, Plat. Soph. 224b ; γένος λόγων, epideiktische, Prunkredegattung, ἔπαινος u. ψόγος enthaltend, Rhett.; λόγοι Dem. 61.2, wie Pol. 12.28.2 ; λέξις Arist. rhet. 3.12 ; mit πανηγυρικός verbunden, Plut.; auch vom Redner selbst, Plut. Kompar. Dem. et Cic. 1.
• Adv. ἐπιδεικτικῶς, ἔχειν Isocr. 4.11 ; Plut. Anton. 62 u. öfter.