'ἐπ·απειλέω-ῶ [ᾰ] lancer une menace contre : τινι, IL. 13, 582, contre qqn ; τινί τι, IL. 1, 319 ; OD. 13, 127 ; HDT. 6, 32 ; SOPH. Aj. 312, etc. menacer qqn de qqe ch. ; avec l’inf. HDT. 1, 189 ; SOPH. El. 779 ; AR. Av. 629, menacer de, etc. ; abs. IL. 14, 45 ; au pass. πρός σου τὰ δειν' ἐπηπειλημένοι, SOPH. Ant. 408, menacés par toi de châtiments terribles.'

hold out as a threat to one, λῆγ’ ἔριδος, τὴν πρῶτον ἐπηπείλησ’ Ἀχιλῆϊ Il. 1.319; ἀπειλάων τὰς ἐπηπείλησε Od. 13.127, cf. Hdt. 6.32; δείν’ ἐ. ἔπη S. Aj. 312, etc. c. dat. only, threaten, ἐπαπειλήσας Ἑλένῳ Il. 13.582. c. fut. inf., threaten to do, Hdt. 1.189, S. El. 779, Ar. Av. 630; but the inf. is freq. omitted, ὥς ποτ’ ἐπηπείλησεν as he threatened, Il. 14.45, cf. S. Ant. 752, Antim. 24. ἐ. εἰ μὴ… X. An. 6.2.7. Pass., πρὸς σοῦ τὰ δείν’… ἐπηπειλημένοι threatened, S. Ant. 408.

drohen, τινί, Il. 13.582 u. öfter. Einem Etwas androhen, ἔριν Ἀχιλῆϊ 1.319 ; ἀπειλὰς Ὀδυσῆϊ Od. 13.127 ; wie Her. 6.32 ; ἐμοὶ τὰ δείν' ἐπηπείλησ' ἔπη Soph. Aj. 312, τὴν ζημίαν Plat. Legg. IV.719e ; absolut, Il. 14.45 ; Soph. Ant. 752 ; Xen. An. 6.2.7 ; auch δείν' ἐπηπείλει τελεῖν Soph. El. 779, wie Her. 1.189.