ἐπί·μαχος, ος, ον [ᾰ]
   I pass. :
      1 facile à attaquer, à prendre, en parl. de places fortes, HDT. 1, 84 ; THC. 4, 31, etc. ; ou d’un territoire, en gén. HDT. 9, 21 ; THC. 4, 4 ; XÉN. An. 5, 4, 14 ;
      2 au sujet duquel on combat, disputé, contesté, HLD. 8, 1 ;
   II act. qui conclut une alliance défensive, allié de guerre, PORPH. (EUS. P.E. p. 110).

• Sup. -ώτατος, HDT. 9, 21 ; THC. 4, 4 et 115 ; XÉN. Hell. 7, 1, 25 ; ARR. An. 4, 25, 3.

Étym. ἐπί, μάχη.

ον, that may easily be attacked, assailable, of fortified places, opp. ἄμαχος, Hdt. 1.84; ἐκ τῆς γῆς ἐ. Th. 4.31, cf. 35; τὰ ἐπιμαχώτατα ib. 4; τῇ τὸ ἐπιμαχώτατον ἦν τοῦ χωρίου Hdt. 9.21, cf. 6.133, X. An. 5.44.14.
contended for, contested, Hld. 8.1.
equipped for battle, Thom.Mag. p. 113R. ; epith. of Πλούτων, GDI 3520 (Cnidus), cf. SIG 1014.61 (Erythrae, iii BC).
ally, helper, Ph. 1.659, Hsch. ; ἐ. χωρία impregnable, Ph. 2.383 (v.l. ἀπο-), cf. Hsch.

1) leicht anzugreifen, angreifbar, von einem Orte, der einen leichten Angriff gestattet, τῇ ἦν ἐπίμαχον τὸ χωρίον τῆς ἀκροπόλιος, im Ggstz von ἄμαχος, Her. 1.84, wie τῇ μάλιστα ἔσκε ἐπίμαχον τοῦ τείχους 6.133 ; superl., 9.21 ; ὃ ἦν ἔκ τε θαλάσσης ἀπόκρημνον καὶ ἐκ τῆς γῆς ἥκιστα ἐπίμαχον Thuc. 4.31 ; Xen. Hell. 7.1.35 u. Sp.
2) = σύμμαχος, Sp., wie Porphyr.
3) kampffertig, Thom.Mag.
4) worüber man kämpft, streitig, Hel. 8.1.