οος, οον :
   I act. qui prête l’oreille à : λόγων, PLAT. Rsp. 499 a, à des discours ; d’où qui écoute, gén. ESCHL. Ag. 1420, etc. ; avec un dat. de pers. ἐπ. γονεῦσι, PLAT. Leg. 931 b, qui écoute ses parents ; cf. ANTH. 9, 303 ; avec un dat. de chose : ἐπ. εὐχαῖς, PLAT. Phil. 25 b, qui écoute ou exauce des souhaits ; abs. qui exauce une prière, en parl. des dieux, PD. O. 14 ; AR. Th. 1157 ;
   II pass. :
      1 qui peut être entendu : παρὰ τῶν θεῶν, PLAT. Leg. 931 b, des dieux ;
      2 au neutre, dans les locut. εἰς ἐπήκοον et ἐξ ἐπηκόου : εἰς ἐπήκοον στῆσαί τινα, XÉN. An. 2, 5, 38 ; εἰς ἐπήκοον καλέσασθαί τινα, XÉN. An. 3, 3, 1, placer, appeler qqn dans un lieu où il peut être entendu ou de manière à ce qu’on soit entendu ; ἐξ ἐπηκόου, LUC. Char. 20, m. sign. ; ἀναγνῶναι ἐς ἐπήκοον πᾶσι, LUC. Conv. 21, lire de façon à être entendu de tous.

• Sup. neutre -οώτατον, LUC. Ic. 23.

➳ Dor. ἐπάκοος, PD. l. c.

Étym. ἐπακούω.

Dor. ἐπάκοος [α], ον, listening, giving ear to, c. gen., ἐμῶν ἔργων A. Ag. 1420; κακῶν, δίκης, Id. Ch. 980, Eu. 732; ἐ. καὶ θεαταὶ δικῶν Pl. Lg. 767d; λόγων Id. R. 499a; less freq. c. dat., εὐχαῖς Id. Phlb. 25b; ἐ. εἶναι γονεῦσι πρὸς τέκνα θεούς Id. Lg. 931c; ὧν ηὔχοντο τὰ μέγιστα αὐτοῖς οἱ θεοὶ ἐ. γεγόνασι Id. Mx. 247d; γυναιξίν AP 9.303 (Adaeus); abs., listening to prayer, of gods, Pi. O. 14.14 codd., Ar. Th. 1157 (lyr.), BGU 1216.50 (ii BC); Ἀσκληπιῷ ἐ. θεῷ IG 12(8).366 (Thasos); epith. of Artemis, IG 14.963, 12(9).1262 (Attica), etc.
obedient, ψυχαί J. BJ 3.8.5.
within hearing, within ear-shot, εἰς ἐπήκοον στῆσαί τινα, καλέσασθαι, X. An. 2.5.38, 3.3.1; ἐν ἐπηκόῳ εἶναι, στῆναι, J. BJ 5.9.3, 3.10.2; ἐξ ἐπηκόου Luc. Cont. 20; ἐς τὸ ἐπηκοώτατον τοῦ οὐρανοῦ Id. Icar. 23; ἀναγνῶναι ἐς ἐ. ἅπασι Id. Symp. 21 Pass., heard, listened to, ἃ πᾶς ὑμνεῖ ἐπήκοα γενέσθαι παρὰ θεῶν Pl. Lg. 931b; ἐ. αἱ τοῦ θεοφιλοῦς εὐχαί Ph. 1.296. Subst. ἐπήκοος, Dor. ἐπάκοος, ὁ, witness to a transaction, IG 5(1).1228 (Taenarum), al., dub. in Foed. Delph. Pell. 1 A 15; ἐπήκοοι delegates, IG 11(4).1065. (Dual ἐπακόω ib. 5(1).1230, ἐπάκω 1231, 1233, ἐπάκοε 1232.)

(vgl. ἐπακουός),
1) darauf hörend, erhörend, bes. von den Göttern, ἐπάκοος γενεῦ Pind. Ol. 14.15 ; δίκης, κακῶν, Aesch. Eum. 702, Ch. 974 ; vgl. Ag. 1394 ; λόγων Eur. Heracl. 120 ; ἄν πέρ γε ἐμαῖς εὐχαῖς ἐπ. γίγνηταί τις τῶν θεῶν Plat. Phil. 25b ; ὧν εὔχοντο τὰ μέγιστα αὐτοῖς οἱ θεοὶ ἐπ. γεγόνασι, haben sie erhört, Menex. 247d ; καὶ θεαταί Legg. VI.767d. – Aber Plat. Legg. XI.931b ἃ πᾶς ὑμνεῖ ἐπήκοα γενέσθαι παρὰ θεῶν = was erhört worden von Seiten der Götter.
2) der Ort, von wo aus man hören kann ; ἔστησαν εἰς ἐπήκοον Xen. An. 2.5.38, εἰς ἐπ. καλεσάμενος αὐτούς 3.3.1, προσελθόντες εἰς ἐπ. ἠρώτων 4.4.5, immer von Verhandlungen mit Feinden, bei denen man sich gegenseitig auf Hörweite nähert ; ἐς τὸ ἐπηκοώτατον τοῦ οὐρανοῦ Luc. Icarom. 23 ; ἀναγνῶναι ἐς ἐπ., so daß es Alle hören können, Conv. 21.

1. listening or giving ear to a thing, with genitive, (Aeschulus Tragicus); also with dative, (Plato Philosophus)
2. within hearing, within ear-shot , εἰς ἐπήκοον (Xenophon Historicus) (ML)