εως (ἡ) [ᾰ]
      1 extension, ARSTT. Cæl. 3, 7, 4, etc. ;
      2 allongement d’un mot, soit au milieu (en app. πυλάων), soit à la fin (ἐκεινοσί) ARSTT. Poet. 22, 8 ; DYSC. Pron. 265 c, 296 b ; TRIPHIOD. 14 ; DRAC. 37, 10 ; 156, 23 ; ARCAD. 197, 1 ; particul. allongement d’une voyelle brève, DYSC. Adv. 555, 3 ; 588, 1.

Étym. ἐπεκτείνω.

εως, ἡ, extension, Arist. Cael. 305b18; ἔχειν ἐ. to be capable of extension, Id. LI 971b1.
of Time, Just. Nov. 111.1.
explication, evolution, εἰς ἐνέργειαν καὶ ἐ. προχωρεῖν Theol.Ar. 14.
stretching of a rope, Hero Aut. 2.4; of strands of gut, Ph. Bel. 58.13; of hernia, κατ’ ἐπέκτασιν Heliod. ap. Orib. 50.42. οἱ κατ’ ἐπέκτασιν παραλελυμένοι patients suffering from creeping paralysis, Herod.Med. ap. Orib. 10.8.1.
lengthening of a word, Arist. Po. 1458b2 (pl.), 1458a23, A.D. Pron. 6.14, al. ; of a vowel, Id. Adv. 144.19.

ἡ, verlängerte Ausdehnung, Eust., in der Wortbildung, Verlängerung eines Wortes, z.B. τημοῦτος aus τῆμος, Apoll.Dysc. pron. 265c ; vgl. Arist. poet. 22.