ἐξ·αφαιρέω-ῶ, d’ord. au moy. ἐξαφαιρέομαι-οῦμαι (f. ήσομαι, ao.2 ἐξαφελόμην) ôter, enlever, acc. SOPH. El. 1157 ; ψυχήν τινος, OD. 22, 444, ôter la vie à qqn ; φρενῶν τὸν νοῦν, EUR. (LYCURG. 159, 24) priver qqn de sa raison.

take away; — Med., εἰσόκε πασέων ψυχὰς ἐξαφέλησθε Od. 22.444, cf. S. El. 1157; ἐ. φρενῶν τὸν νοῦν τὸν ἐσθλόν Trag.Adesp. 296; f.l. in D. 8.42.

(αἱρέω), daraus wegnehmen. – Med., für sich ; ψυχήν τινος ἐξαφελέσθαι, Jemandes Leben entreißen, Od. 22.444 ; ταῦτ' ὁ δυστυχὴς δαίμων ἐξαφείλετο, er entriß es uns, Soph. El. 1145 ; φρενῶντὸν νοῦν Eur. Tr. bei Lycurg. 92 ; εἰς ἐλευθερίαν τινά, in libertatem vindicare, Dem. 8.42. – In B.A. 93 wird aus Her. ἐξαφείλατο angeführt.