ἐξ·αρνέομαι-οῦμαι (f. -ήσομαι, ao. ἐξηρνήθην) :
      1 nier : τι, HDT. 3, 74 ; EUR. Hel. 579 ; PLAT. Conv. 192 e, qqe ch. ;
      2 refuser, avec μή et l’inf. DÉM. 818, 24, refuser de, etc. ; οὐκ ἐξαρνοῦμαι, avec l’inf. ESCHN. 89, 24, ne pas refuser de.

➳ Ao. ion. ἐξηρνησάμην, HDT. l. c.

aor.1 ἐξηρνησάμην Hdt. 3.74, Att. ἐξηρνήθην Pl. Smp. 192e, Lg. 949a, Cret. aor. subj. ἐξαννήσεται Leg. Gort. 3.6: — deny utterly, τὸν φόνον Hdt. l.c. ; οὔ τοι τοῦτό γ’ ἐξαρνήσομαι E. Hel. 579, etc. ; ἤν τις ὀφείλων ἐξαρνῆται should deny a debt, Ar. Ec. 660; μὴ λαβεῖν ἐξαρνούμενος D. 27.16; οὐκ ἐ. πράττειν Aeschin. 3.250.

mit aor. pass., leugnen, verneinen ; Eur. Andr. 436 ; τί, Hel. 579 ; ἤν τις ὀφείλων ἐξαρνῆται Ar. Eccl. 660 ; φόνον Her. 3.74 ; μὴ λαβεῖν Dem. 27.16 ; οὐκ ἐξαρνοῦνται πράττειν, ἀλλ' ὁμολογοῦσιν Aesch. 3.250 ; ἐξαρνηθέντι καὶ ἐξομοσαμένῳ Plat. Legg. XII.949a ; abschlagen, τὰ μὲν δανειζόμενοι, τὰ δὲ ἐξαρνούμενοι Rep. V.465c.