ἐξ·απόλλυμι [ῡ] (ao. ἐξαπώλεσα) :
   I détruire complètement, ESCHL. Ch. 837 ; SOPH. El. 588 ; EUR. Her. 950 ;
   II intr. (au pf. ἐξαπόλωλα, et au moy. ἐξαπόλλυμαι) :
      1 disparaître de, gén. Ἰλίου, IL. 6, 60, d’Ilion ; οὐρανοῦ, OD. 20, 357, du ciel (en parl. du soleil) ; χθονός, ESCHL. Ag. 528, de la terre ;
      2 être détruit de fond en comble, anéanti, HDT. 4, 173 ; SOPH. fr. 226.

➳ Ao.2 moy. opt. 3 pl. poét. ἐξαπολοίατο, IL. 6, 60.

(ἐξαπλύων prob. cj. in A. Ch. 837 (lyr.)), destroy utterly, A. l.c., S. El. 588, E. Heracl. 950, Thphr. HP 8.7.2, etc. Pass., with pf. 2 ἐξαπόλωλα ; aor.2 ἐξαπωλόμην :
perish utterly out of, c. gen., Ἰλίον ἐξαπολοίατ’ Il. 6.60; ἐξαπόλωλε δόμων κειμήλια 18.290; ἠέλιος δὲ οὐρανοῦ ἐξαπόλωλε Od. 20.357; σπέρμα πάσης ἐξαπόλλυται χθονός A. Ag. 528; abs., perish utterly, Hdt. 4.173, S. Fr. 236.

[ῡ], (ὄλλυμι), gänzlich vernichten, vertilgen ; τὸν αἴτιον δ' ἐξαπολλὺς μόρου Aesch. Ch. 824 ; πατέρα τὸν ἀμὸν ἐξαπώλεσας Soph. El. 578, töten ; Eur. Tr. 1215 u. öfter. – Med., mit dem perf. II. ἐξαπόλωλα, daraus untergehen, verschwinden, Ἰλίου, aus Ilios, Il. 6.60 ; κειμήλια δόμων 18.290 ; ἠέλιος οὐρανοῦ Od. 20.357 ; – gänzlich verschwinden, zu Grunde gehen, σπέρμα πάσης ἐξαπόλλυται χθονός Aesch. Ag. 514 ; Her. 4.173 u. Plut.