'ας (ἡ) entéléchie, t. philosophique forgé par Aristote : activité, énergie agissante et efficace, réalisation (p. opp. à ὕλη, la matière inerte, à δύναμις, la puissance pour agir, mais qui peut ne point agir, et à ἐνέργεια, l’énergie agissante mais qui peut ne point aboutir) ARSTT. An. 2, 1 ; cf. Metaph. 8, 3, 7, etc. ; κατ' ἐντελέχειαν, SEXT. M. 10, 340, en action, actuellement, p. opp. à en puissance.

Étym. ἐντελὲς ἔχειν.

'

ἡ, (< ἐντελής, ἔχειν) full, complete reality, opp. δύναμις, ψυχή ἐστιν ἐ. ἡ πρώτη σώματος φυσικοῦ δυνάμει ζωὴν ἔχοντος Arist. de An. 412a27; ὑπὸ τοῦ ἐντελεχεία ὄντος τὸ δυνάμει ὂν γίνεται Id. GA 734a30; distd. fr. ἐνέργεια, actuality, opp.
activity, Id. Metaph. 1050a23, Ph. 257b8, cf. Ph. 1.625 (ἐνδ- codd.), Plot. 4.7.8; later, τὸ ᾠὸν κατὰ δύναμιν μέν ἐστι νεοσσός, κατ’ ἐντελέχειαν δὲ οὐκ ἔστιν S.E. M. 10.340, cf. Theo Sm. p. 37 H. ; confused with ἐνδέλεχεια by Cic. Tusc. 1.10.22, Luc. Jud. Voc. 10.

ἡ, die Tätigkeit, Wirksamkeit, das wirkliche Tätigsein, im Ggstz der bloßen δύναμις, Arist. öfter, der z.B. anim. 2.1 ὕλη u. δύναμις dem εἶδος u. ἐντελ. entgegensetzt ; so auch Sext.Emp. u. Plut.