ή, όν [ᾰ] qui se dresse contre, d’où :
      1 résistant, obstiné, en parl. d’animaux, ARSTT. H.A. 1, 1, 32 ; qui fait obstacle, PLUT. M. 975 a ; τῆς ὁδοῦ, M. ANT. 5, 20, qui barre le chemin ;
      2 particul. qui suscite des difficultés, chicaneur, ARSTT. Top. 8, 4, 9, etc. en parl. des grammairiens qui soulevaient des difficultés sur des passages d’Homère (p. opp. aux grammairiens λυτικοί ou ἐπιλυτικοί) GRAMM.

Étym. ἐνίστημι.

ή, όν, setting oneself in the way, stubborn, savage, of beasts, Arist. HA 488b13.
opposing, checking, Plu. 2.975a; ἐ. ταύτης τῆς ὁδοῦ hindering from this course, M.Ant 5.20. Adv. -κῶς, gloss on διασταδόν, Sch. Oppian. H. 1.502.
able to find objections, Arist. Top. 164b3, Cael. 294b11; controversial, ἐνέργεια Procl. in Prm. p. 502S. ; addicted to controversy, Id. in Alc. p. 23C. ; οἱ ἐνστατικοί Grammarians who started difficulties in Homer, opp. λυτικοί or ἐπιλυτικοί, Eust. 1166 fin. ; ἐνστατικόν, τό, Hermog. Inv. 3.6. Adv. -κῶς ibid.

ή, όν,
1) sich entgegenstellend, sich zur Wehre setzend, wie Arist. H.A. 1.1 die Tiere einteilt in πρᾷα καὶ δύσθυμα καὶ οὐκ ἐνστατικά u. θυμώδη καὶ ἐνστατικά ; a.Sp.
2) hindernd, abhaltend, τῆς ὁδοῦ, vom Wege, M.Anton. 5.20 ; Schwierigkeiten, Einwürfe, Instanzen machend, Arist. u. Rhett.; dah. von Grammatikern, die gegen homerische Stellen Schwierigkeiten erhoben, Ggstz λυτικοί od. ἐπιλυτικοί ; vgl. Wolf Proleg. CXLV u. Lehrs Aristarch. p. 205.
• Adv. ἐνστατικῶς, Rhett.