ῆς (ἡ) [ῑ]
   I reproche, remontrance, menace, IL. 4, 402 ; 5, 492, etc. ; OD. 10, 448 ;
   II p. ext. :
      1 colère, A.RH. 2, 250 au plur. ;
      2 p. anal. en parl. de choses, véhémence, ardeur (des rayons du soleil, OPP. C. 1, 133 ; de la soif, C. 299).

➳ Dor. ἐνιπά, PD. O. 11, 6.

Étym. p.-ê. R. indo-europ. *h₁eni-h₂k^w-, reprocher.

ἡ, (ἐνίπτω, v. ἐνέπω fin.) poet. Noun, rebuke, reproof, Il. 4.402, etc. ; κρατερὴν δ’ ἀποθέσθαι ἐνιπήν 5.492; ἐνιπῇ ἀργαλέῃ 14.104; ἔδδεισεν γὰρ ἐμὴν ἔκπαγλον ἐ. Od. 10.448; abuse, contumely, ἐπίσχετε θυμὸν ἐνιπῆς 20.266; pl., angry threats, φεύγων… Ποσειδάωνος ἐνιπάς 5.446, cf. h.Merc. 165; ψευδέων ἐνιπά reproach of lying, Pi. O. 10 (11).6. later, of any violent attack, as of the sun΄s rays or thirst, Opp. C. 1.133, 299.

[ῑ], ἡ (vgl. ἐνίπτω), tadelnde Anrede, Tadel, Verweis ; βασιλῆος Il. 4.402 ; durch adj., wie ἀργαλέη, ἔκπαγλος, κρατερή geschärft, 5.492, 14.404, Od. 10.448 ; auch allein = Drohung, 5.446 ; Schmähung, Scheltwort, 20.266 ; ψευδέων ἐνιπά, Vorwurf der Lüge, Pind. Ol. 11.6. Allgemeiner bei sp.D., ἀρίζηλοι γὰρ ἐπιχθονίοισιν ἐνιπαὶ ἀθανάτων, Zorn, Ap.Rh. 2.250 ; von unangenehmen körperlichen Einwirkungen, Opp. φλογόεσσαν ἐνιπὴν ἄζαν τ' ἠελίου, Sonnenbrand, Cyn. 1.133, wie δίψους δριμεῖαν ἐνιπήν 299, vgl. 3.380.