ος, ον, litt. disposé intérieurement, càd. qui existe intérieurement, ou de soi-même, d’où :
      1 immanent, en parl. du fils de Dieu, PHIL. 1, 598 ;
      2 inné, qui est au fond de l’âme ; λόγος ἐ. PLUT. M. 777 c ; PHIL. 2, 154, le langage intérieur, ce que nous dit notre raison (p. opp. à λόγος προφορικός) ; ἐ. ἕξις, PLUT. M. 44 a, habitude intime.

Étym. ἐνδιατίθημι.

ον, residing in the mind (ἐν τῇ διαθέσει, opp. ἐν τῇ προφορᾷ, Porph. Abst. 3.3), ἐ. λόγος conception, thought, opp. προφορικὸς λ. (expression), Stoic. 2.43, etc. ; of the immanent reason of the world, Ph. 1.598; ἕξις ib. 36, Plu. 2.48d; ὁ ἐ. ἄνθρωπος the inner man, Corp.Herm. 13.7 (s.v.l.).
innate, περιαυτολογία Plu. 2.44a; hence, unaffected, spontaneous, Hermog. Id. 2.7; τὸ ἐ. ib. 1.11, al. τὸ σὸν εἰς ἡμᾶς ἐ. your disposition towards us, PAmh. 2.145.12 (iv/v AD). Adv. -τως λέγειν speak from the heart, Hermog. Id. 2.7; βοᾶν Sch. Arat. 968; εὔχεσθαι Eust. ad D.P. 739.
deep-seated, opp. ἐπιπόλαιον, ἄλγημα Gal. 14.739. Adv.
fixedly, opp. προσκαίρως, Sor. 1.92.

in der Seele, innerlich ; λόγος, das innerlich Gedachte, im Ggstz zum Ausgesprochenen, προφορικός od. ἐν προφορᾷ, Philo, Plut. philos. cum princ. 2, a.Sp., auch = tief in die Seele eingeprägt.
• Adv., ἐνδιαθέτως λέγειν, Rhett.