ἐν·αρμόνιος, ος, ον, harmonieux, en accord parfait, PLAT. Leg. 654 a ; ARSTT. Probl. 19, 15, LUC. D. deor. 7, 4 ; τινι, T. LOCR. 103 c, avec qqe ch. ; abs. τὸ ἐναρμόνιον, PLUT. M. 711 c, 744 c, gamme d’accord parfait, plus simple que la gamme chromatique ou même que la gamme diatonique.

Étym. ἐν, ἁρμονία.

ον, of musical sound, musical, ἔνρυθμος καὶ ἐ. αἴσθησις Pl. Lg. 654a; ἐ. ἡ φωνὴ φερομένων κύκλῳ τῶν ἄστρων Arist. Cael. 290b22; ἐναρμόνιον μελψδεῖν Luc. DDeor. 7.4; νέκταρ, of music, AP 7.29 (Antip.Sid.); metaph, in harmony with, ταῖς τῶν βίων ὑποθέσεσι Ti.Locr. 103c. Adv. -ίως Ph. 1.107, Corn. ND 32, Eustr. in EN 9.2, Eust. 1422.19. in Lit. Crit., harmonious, περίοδος D.H. Dem. 24; μεταβολαὶ ἐ. changes of harmony, Id. Comp. 19, cf. ib. 6 (Comp.). in Music, enharmonic, συστήματα Aristox. Harm. p. 17M. ; δίεσις ib. p. 47 M. ; ἐ. μέλη Arist. Pr. 918b22 (s.v.l.), cf. POxy. 667.1, etc.

übereinstimmend, schicklich ; καὶ ἔνρυθμος αἴσθησις Plat. Legg. II.654a ; τινί, Tim.Locr. 103c u. Folgde. Bes. in der alten Musik, γένος ἐν. od. τὸ ἐναρμόνιον, von διάτονον u. χρωματικόν durch die Reihenfolge der Intervalle verschieden, Plut. Symp. 9.14.3, Music.