ή, όν, propre à signifier, significatif de, gén. PLUT. M. 747 e, etc. ; abs. significatif, expressif, POL. 18, 6, 2 ; PLUT. M. 1009 e.

• Cp. -ώτερος, PLUT. M. 1009 e.

Étym. ἐμφαίνω.

ἡ, όν, expressive, indicative, τινός of a thing, Ph. 1.149, Plu. 2.747e, 1010c, Demetr. Eloc. 283, A.D. Pron. 8.9, etc. ; τῆς δικαιοσύνης ἐμφαντικωτάτη ἡ πεντάς Theol.Ar. 27; abs., expressive, vivid, παράκλησις Plb. 18.23.2, cf. Plu. 2.1009e (Comp.), Ph. 1.302 (Sup.). Adv. -κῶς vividly, forcibly, of a painter, Plu. Arat. 32; ἐ. γράφεσθαι Plb. 12.25g. 2; τρανοῦν Ph. 2.140; Comp. -ώτερον Plb. 12.27.10; Sup. -ώτατα Ph. 1.50; also -κῶς τοῦ κινδύνου setting forth the danger clearly, Plb. 11.12.1. — ἐμφατικός is a common v.l.

ή, όν, = ἐμφατικός.