ἐμέω-ῶ (impf. ἤμουν, f. ἐμῶ, ao. ἤμεσα, pf. ἐμήμεκα, pl.q.pf. ἐμημέκειν ; pass. ao. *ἠμέθην, d’où inf. ἐμεθῆναι, pf. ἐμήμεσμαι) vomir, acc. IL. 15, 11 ; ESCHL. Eum. 184 ; abs. HDT. 1, 133 ; HPC. Art. 805 ; XÉN. An. 4, 8, 20, etc. ; fig. vomir des (paroles grossières) EUN. Proær. p. 86.

➳ Fut. ion. ἐμέσω, HPC. 467, 4 ; fut. att. ἐμῶ, AR. fr. (v. Kock, t. I, p. 404 ; cf. 2 sg. ἐνεξεμεῖς, POLYZ. Com. fr. 2, 868) ; pl.q.pf. réc. 3 sg. ἐμεμέκει, DL. 6, 4, 7.

Étym. R. indo-europ. *uemh₁-, vomir ; cf. lat. vŏmō ; sscr. vámi-ti.

Il. 15.11, impf. ἤμουν Ar. Fr. 351, X. An. 4.8.20, Ion. ἤμεον Hdt. 7.88; fut. ἐμέσω Hp. Morb. 2.15, Att. ἐμῶ (ἐνεξ-) Polyzel. 4; fut. Med. ἐμέομαι Hp. Nat. Hom. 5, ἐμοῦμαι A. Eu. 730; aor. ἤμεσα Hp. Epid. 1.26. εʹ, etc., (ἐξ-) Ar. Ach. 6, inf. ἐμέσαι Hdt. 1.133; Ep. ἔμεσσα (ἀπ-) Il. 14.437 (prob. ἐξήμεσσα should be restored for -ήμησα in Hes. Th. 497; ὑπερέμησα occurs in the Mss. of Hp. Morb. 2.17); pf. ἐμήμεκα Luc. Lex. 21, Ael. NA 17.37; plpf. ἐμημέκεε Hp. Epid. 5.42, ἐμημέκει D.L. 6.7; — Pass., fut. ἐμεθήσομαι (ἐξ-) LXX Jb. 20.15; aor. inf. ἐμεθῆναι Gal. 7.219; pf. ἐμήμεσμαι Ael. VH 13.22: — vomit, throw up, αἷμ’ ἐμέων Il. 15.11, cf. Hdt. 7.88; ἐμοῦσα θρόμβους A. Eu. 184; ἰόν ib. 730; abs., vomit, be sick, Hdt. 1.133, X. An. 4.8.20; ἐμέειν ἀπὸ συρμαϊσμοῦ Hp. Art. 40; ἐ. πτίλῳ to make oneself sick with a feather, Ar. Ach. 587. metaph, throw up a flood of words, Eun. VS p. 488 B. (Ϝεμε-, cf. Skt. vámiti ΄vomit΄, Lat. vomo, vomitus, Lith. vémti, etc.)

fut. ἐμέσω, perf. ἐμήμεκα, Luc. Lex. 21 (vomo), ausspeien, ausbrechen, durch Brechen von sich geben ; αἷμα Il. 15.11 ; θρόμβους Aesch. Eum. 175 ; ἐμεῖ (fut. med.) ἰόν 700 ; sich erbrechen, Plat. Phaedr. 268b ; Xen. An. 4.8.20 ; Hippocr. – Uebtr., vom Worte, plaudern, was Einem in den Mund kommt, Sp.

ἐμέω, -ῶ
[in LXX: Isa.19:14 (קֵא)* ;]
to vomit: figuratively, Rev.3:16.†
(AS)