ή, όν :
      1 qui concerne les éclipses, PLUT. Rom. 12, Æmil. 17, Dio. 24, M. 145 c, 923 a, 933 e ; subst. ἡ ἐκλειπτική, PLUT. M. 932 a, 1028 d, éclipse ;
      2 subst. ὁ ἐκλ. (s.-e. κύκλος), Cleom. 90, 3 ; THEOL. 16, l’écliptique.

Étym. ἐκλείπω.

ή, όν, of or caused by an eclipse, σελήνης χρόνοι Hipparch. 3.5.1a; πανσέληνοι Plu. 2.145c; ἐπισκοτήσεις ib. 932a; συγκρίσεις ἡλίου καὶ σελήνης Str. 1.1.12 ; ἀριθμός dub. in Doroth. ap. Heph.Astr. 3.20; ἐκλειπτικόν, τό, part of moon΄s orbit in which eclipses take place, Gem. 11.6, cf. Paul. Al. O. 2; ἐ. ζῴδιον, τόπος, Vett.Val. 5.28, 7.10, al. ὁ ἐ. (sc. κύκλος) ecliptic, = ὁ ἡλιακός, so called because it is the circle in the plane of which the sun and moon must be to produce eclipses, interpol. in Cleom. 2.5, Ach.Tat. Intr. Ar. 23.
Gramm., elliptical, Pall. in Hp. 2.145D.

ή, όν, zur ἔκλειψις gehörig, Plut. Rom. 12 u. öfter.