ἐγ·κέφαλος, ος, ον [ᾰ] qui est dans la tête ; μυελὸς ἐ. RUF. p. 43 Clinch. moelle de la tête, càd. cervelle ; ὁ ἐ. (s.-e. μυελός) :
      1 cervelle, cerveau, IL. 3, 300 ; OD. 9, 458 ; EUR. Hipp. 1353, etc. ; AR. Nub. 1276 ; PLAT. Phæd. 96 b ; DÉM. 88, 1, etc. ; Διὸς ἐγκέφαλος, EPHIPP. fr. 13 ; ATH. 529 d, litt. cervelle de Zeus, sorte de mets recherché chez les Perses ;
      2 cœur ou chou de palmier, plante, XÉN. An. 2, 3, 16 ; TH. H.P. 2, 6, 2.

Étym. ἐν, κεφαλή.

1) was im Kopfe ist ; dah. ὁ ἐγκ. (sc. μυελός), das Gehirn, von Menschen u. Tieren, Il. 3.300, Od. 9.458 u. Folgde ; nach Plat. Phaed. 96b ὁ δὲ ἐγκ. ἐστιν ὁ τὰς αἰσθήσεις παρέχων τοῦ ἀκούειν καὶ ὁρᾷν καὶ ὀσφραίνεσθαι, vgl. Hipp. mai. 292d u. Ath. II.66a ; τὸν ἐγκέφαλον σεσεῖσθαί μοι δοκεῖ Ar. Nub. 1276 ; ἐγκέφαλον μὴ ἐν ταῖς πτέρναις καταπεπατημένον, ἀλλ' ἐν τοῖς κροτάφοις φορεῖτε Dem. 7.45 ; vgl. Plut. def. orac. 27 extr. u. Suid. v. κραιπαλώδης.
2) von der Palme, das eßbare Mark, Palmkohl, Xen. An. 2.3.16 u. Sp.
3) Διὸς ἐγκ., eine Speise bei den Persern, Ath. XIII.529d.