ἄ·ϊστος, ος, ον :
      1 pass. devenu invisible, qui a disparu, anéanti, IL. 14, 258 ; OD. 1, 235, 242 ; ESCHL. Pers. 811, Eum. 565 ; d’où inconnu, A.RH. 4, 746 ; ARAT. 616 ; particul. sans gloire, obscur, Q. SM. 2, 428 ;
      2 act. qui ne connaît pas, gén. EUR. Tr. 1313.

➳ Par contr. αἶστος, ESCHL. Eum. 565.

Étym. ἀ, ἰδεῖν.

ον, (< ἰδεῖν) ; — poet. Adj. unseen, καί κέ μ’ ἄ. ἀπ’ αἰθέρος ἔμβαλε πόντῳ Il. 14.258; κεῖνον μὲν ἄ. ἐποίησαν περὶ πάντων Od. 1.235; οἴχετ’ ἄ., ἄπυστος ib. 242; ὤλετ’ ἄκλαυτος, ἄϊστος A. Eu. 565; βωμοὶ δ’ ἄϊστοι Id. Pers. 811; ἐν ἀΐστοις τελέθων Id. Ag. 466; ἀποτρέψειεν ἄϊστον ὕβριν (prolept.) Id. Supp. 881; ἄ. ἀείραο A.R. 4.746. Adv. ἀΐστως, θυμὸν ὄλεσσαν utterly, Man. 3.263, cf. 28. Act., unconscious of, ἄτας ἐμᾶς ἄϊστος E. Tr. 1314, cf. 1321.

verschwunden, τινὰ ποιεῖν, Jemand verschwinden lassen ; Hom. dreimal, Od. 1.235 οἳ κεῖνον μὲν ἄϊστον ἐποίησαν περὶ πάντων ἀνθρώπων, 242 οἴχετ' ἄϊστος ἄπυστος, Il. 14.258 καί κέ μ' ἄϊστον ἀπ' αἰθέρος ἐμβαλε πόντῳ, εἰ μὴ νὺξ ἐσάωσε. Zusammengezogen nur Aesch. Eum. 565 ὠλετο αἴστος ; ἄϊστον ἐκ θρόνων ἐκβαλεῖ Pers. 797, u. öfters Sp.; unbekannt Ap.Rh. 4.746 ; Arat. 616 ; ruhmlos, Qu.Sm. 2.428. Bei Eur. Troad. 1305 ἄτας ἐμᾶς ἄϊστος εἶ akt., du kennst mein Unheil nicht, vgl. 313. Bei Stesichor. frg. 97 heißt Ἀθήνη so, die verwüstende.