ἄ·φωνος, ος, ον :
   I sans voix, càd. :
      1 impuissant à parler, atteint d’aphonie, HPC. Epid. 3, 1098 ;
      2 muet, silencieux, THGN. 669 ; HDT. 1, 85 ; DÉM. 292, 6 ; ἄφ. ἀρᾶς, SOPH. O.C. 865, incapable de prononcer une imprécation ; adv., ἄφωνα, ESCHL. Pers. 819, sans parler ;
   II subst. τὰ ἄφωνα :
      1 les sons muets, càd. les consonnes, p. opp. aux voyelles (φωνοῦντα ou φωνήεντα) EUR. fr. 582 ; PLAT. Crat. 393 b ;
      2 p.-ê. les sons demi-muets, càd. les semi-voyelles, p. opp. à ἄφθογγα, PLAT. Phil. 18 c ;
      3 part. les consonnes muettes (gutturales, dentales, labiales), D. THR. DH. DL. etc.

Étym. ἀ, φωνή.

ον, (< φωνή) voiceless, dumb, Thgn. 669, Hdt. 1.85, D. 18.191; ῥήτωρ Antiph. 196.14; κακὸν ἄ. Com.Adesp. 8 D. ; stronger than ἄναυδος, Hp. Epid. 3.17. γ’ ; εἴδωλα 1 Ep. Cor. 12.2; unable to speak, of a child, Sappho 118; c. gen., ἄ. τῆσδε τῆς ἀρᾶς unable to utter it, S. OC 865. Adv. -νως ib. 131 (lyr.); neut. pl. as Adv., ἄφωνα σημανοῦσιν… ὡς… A. Pers. 819.
with a poor voice, τραγῳδός D.T. 631.21.
intestate, Tab.Heracl. 1.151. ἄφωνα (sc. γράμματα, στοιχεῖα) consonants, ἄ. καὶ φωνοῦντα (fort. ἄ. φωνήεντα) E. Fr. 578.2; τοῖς ἄλλοις φωνήεσί τε καὶ ἄ. Pl. Cra. 393e; τὸ σῖγμα τῶν ἀ. ἐστί Id. Tht. 203b; but esp. of mutes, τὰ ἄφθογγα καὶ ἄ. Id. Phlb. 18c, cf. Cra. 424c; opp. ἡμίφωνα, Arist. Po. 1456b28, cf. Phld. Po. 2.16, Herc. 994.28, D.H. Comp. 14, D.T. 631.20, S.E. M. 1.102.

(φωνή),
1) sprachlos, stumm, Pind. P. 9.101 ; Aesch. P. 815 u. Folgde ; auch in Prosa von Her. 1.85 an nicht selten. In tabula Heracl. = ohne Testament.
2) τὰ ἄφωνα, sc. γράμματα, die stummen Buchstaben, Konsonanten, Plat. Theaet. 203b ; den φωνήεντα, Vokalen entgeggstzt Crat. 893d.
• Adv. ἀφώνως, stumm, Soph. O.C. 131.

ἀφωνος, -ον
(φωνή) [in LXX: Isa.53:7 (עָלַם ni.), Wis.4:19, 2Ma.3:29 * ;]
dumb, speechless: Act.8:32 (LXX); of idols (MM, see word), 1Co.12:2; of beasts, 2Pe.2:19; τοσαῦτα γένη φωνῶν καὶ οὐδὲν ἄ.—so many kinds of voices and none voiceless, i.e. without signification, unintelligible: 1Co.14:10.†
(AS)