ἄ·τρεπτος, ος, ον :
      1 qui ne se détourne pas, immobile, immuable, ARSTT. Mund. 7, 6 ; A.RH. NONN. ; en parl. d’un visage impassible, LUC. D. mort. 21, 1 ; V.H. 2, 23, etc. ;
      2 fig. qui ne s’émeut pas, indifférent : πρός τι, PLUT. Alc. 13, à qqe ch.

Étym. ἀ, τρέπω.

ον, unchangeable, opp. παθητός, οὐσία Chrysipp. Stoic. 2.158; unmoved, inflexible, Arist. Mu. 401b19; irreparable, φόνος A.R. 4.704; Μοῖρα IG 9(2).317, cf. 14.1839; ἀτρέπτους κἀπαραιτήτους Phld. D. 1.18; ἄ. τὸ πρόσωπον Luc. VH 2.23; ἄ. πρὸς κινδύνους J. BJ 7.8.7; πρὸς τὸ κακῶς ἀκούειν indifferent to ill-repute, not caring, Plu. Alc. 13. Adv. -τως Ph. 2.87, J. BJ 7.9.1; without hesitation, D.S. 34.2, Ael. NA 17.17; — also ἀτρεμπτί, Hdn. Epim. 256.
Medic., of food, undigested, Aret. SD 1.16, Gal. 16.800.

unverwandt, unerschütterlich, πρόσωπον Plut. Poplic. 17 ; τὸ πρ. ἄτρεπτος ἦν, er veränderte keine Miene, Luc. Ver. H. 2.23 ; πρὸς τὸ κακῶς ἀκούειν, er lehrte sich nicht daran, Plut. Alc. 13.