ἄ·τοπος, ος, ον, qui n’est pas en son lieu et place, d’où :
      1 extraordinaire, étrange, insolite, HPC. Aph. 1251 ; EUR. I.T. 842 ; AR. Eccl. 956 ; p. opp. à εἰωθώς, THC. 3, 38 ;
      2 p. suite, extravagant, absurde, inconvenant, XÉN. Cyr. 7, 2, 17 ; etc. PLAT. Pol. 298 e, etc. ; AND. DÉM. etc. ; ἄτοπόν ἐστι, avec l’inf. PHÉRÉCR. EUB. ou avec εἰ, PLAT. Gorg. 521 d, il est étrange ou absurde de ou que ; en parl. de pers. étrange, absurde, insensé, PLAT. Gorg. 494 d, etc. ; joint à δυσχερής, DÉM. 439, 27.

• Cp. -ώτερος, PLAT. 1 Alc. 106 a. • Sup. -ώτατος, PLAT. Phædr. 230 c, Rsp. 475 b ; DÉM. 16, 23.

Étym. ἀ, τόπος.

ον, out of place, out of the way; hence, unwonted, extraordinary, of symptoms, Hp. Aph. 4.52; Comp., ibid. ; ἄ. ἁδονά E. IT 842 (lyr.), cf. Arist. EN 1149a15; ὄρνις Ar. Av. 276; πόθος Id. Ec. 956.
strange, paradoxical, δοῦλοι τῶν αἰεὶ ἀτόπων slaves to every new paradox, Th. 3.38; ἄτοπόν τι πάσχειν And. 4.34; τῶν ἀτοπωτάτων μέντἂν εἴη D. 1.26; ἄτοπα τῆς σμικρολογίας absurd pettinesses, Pl. Tht. 175a; ἄ. ἡδονῆς καὶ λύπης μεῖξις Id. Phlb. 49a; ἄτοπόν ἐστι, c. inf., Pherecr. 91, Eub. 125; οὐδὲν ἄ. εἰ ἀποθάνοιμι Pl. Grg. 521d, cf. Arist. Cat. 11a37, al., etc. of persons, Isoc. 12.149; ἄ. παιδευτής Pl. R. 493c; ἄ. καὶ δυσχερεῖς D. 19.308; τὸν ἄτοπον φεύγειν ἀεί Men. 203c; ἄ. φαγεῖν given to strange food, Philostr. VA 3.55.
unnatural, disgusting, foul, πνεῦμα Th. 2.49; monstrous, ἀτοπώτατον πρᾶγμα ἐξευρών Lys. 3.7; later, wicked, wrong, LXX Jb. 27.6, Ev. Luc. 23.41; of persons, opp. χρηστός, Phld. Sign. 1; of things, bad, harmful, Act. Ap. 28.6. Adv. -πως in an unfavourable position, κεῖσθαι, of planets, Vett.Val. 63.12. Adv. -πως marvellously or absurdly, Th. 7.30, Pl. Phd. 95b, al., Arist. EN 1136a12, etc. ; ἀ. καθίζων, = ἀνυπόπτως, Eup. 180.
non-spatial, τῆς ἰδέας μενούσης ἐν ἀτόπῳ αὐτὸ τόπους γεννῆσαν Plot. 6.5.8. Adv. -πως non-spatially, opp. τοπικῶς, Porph. Sent. 33.

nicht am Orte, unziemlich ; bes. wunderlich, auffallend, Eur. Ion. 689, I.T. 842 ; oft bei Plat. u. Folgdn, gew. mit mildem Tadel, καὶ ἀήθης Plat. Tim. 48b ; καὶ θαυμαστός Legg. I.646b ; Ggstz εἰωθός, neu, ungewöhnlich, Thuc. 3.38, bes. λέγειν. Oft ἄτοπον (sc. ἐστι), εἰ, Isocr. 3.2 ; Plat. Gorg. 521d ; πῶς οὐκ ἄτοπον Isocr. 4.127 ; oft bei Arist. – Auch = töricht, ἀγνώμων καὶ ἄτοπος τῶν ὄντων Dem. 10.40 ; Sp. auch = frevelhaft.
• Adv., ἀτόπως ἔχειν Luc. Nigr. 1.

ἄ-τοπος, -ον
(< τόπος), [in LXX: Job.4:8 11:11, Pro.30:20, al., for אָוֶן, etc. ;]
__1. out of place, not befitting.
__2. marvellous, strange (of symptoms, Hipp.): Act.28:6; hence, in late Greek, with ethical sense,
__3. improper, unrighteous (so in LXX, and for exx. from π., see M, Th., l.with; MM, see word): Luk.23:41, Act.25:5, 2Th.3:2.†
(AS)