'[ᾰᾰ] épq. ἄρ dev. une cons., ῥα enclit. ; ῥ' dev. une voy., ῥά dev. un digamma, particule toujours placée après un mot et marquant :
   I une simple transition (sens exclus. épq.) puis, alors, et : στῆ δ' ἄρ' (ὄνειρος) IL. 2, 20, et le songe se tint (au-dessus) ; souv. employé après les particules copulatives καί, τέ, δέ, HOM. ; après les particules de temps : τότε δή ῥα, τῆμος ἄρα, et alors ; ὅτε ῥα, ἐπεί ῥα, ἐπεὶ ἄρ, etc. puis lorsque, etc. HOM. ; qqf. dans les deux propos. corresp. : ὅτε δή ῥα… δή ῥα τότε, IL. 24, 31, et lorsque… alors donc ; après les adv. de temps : αἶψα δ' ἄρα, αὐτίκα δ' ἄρ, etc. HOM. et aussitôt, alors tout à coup ; dans une énumération, IL. 2, 546, etc. ; après un part. marquant une idée de temps : ὡς εἰπὼν κατ' ἄρ' ἕζετο, IL. 1, 68, il parla ainsi, puis s’assit ; cf. OD. 1, 441, etc. ; abs. πρός ῥα πλατάνιστον ὄρουσεν, IL. 2, 310, alors il s’élança vers le platane ;
   II une conséquence, par suite, ainsi donc, donc, particul. :
      1 pour marquer qu’un fait est la conséquence de ce qui vient d’être dit : τοὔνεκ' ἄρ' ἄλγε' ἔδωκεν, IL. 1, 96, à cause de cela donc, (Apollon) a suscité des fléaux ; ἐρωτώσης τῆς μητρὸς ἀπεκρίνατο ἄρα, XÉN. Cyr. 1, 3, 2, sa mère l’ayant interrogé, il répondit donc ;
      2 en parl. d’une chose dite ou supposée connue, et que l’on rappelle ainsi par allusion ou en forme de conclusion : ὣς ἄρα φωνήσας, OD. 16, 213, ayant donc ainsi parlé ; υἱὸν Πριάμοιο… τόν ῥ' Ὀδυσεὺς βάλε, IL. 4, 501, le fils de Priam, celui que frappa, comme on sait, Ulysse ; avec certaines conjonctions ou particules : αὐτὸς ἄρα, ἄρα δέ, ὅς ῥά τε, ὅς τ' ἄρα, ἄρα μέν, ἄρα καί, ἄρα δή, HOM. ensuite donc ; avec un mot interr. : τίς ἄρα ; IL. 3, 226, etc. ; OD. 1, 346, etc. ATT. qui donc ? τί ἄρα ; XÉN. Mem. 1, 3, 11, quoi donc ? πῶς ἄρα ; ATT. comment donc ? avec une nég. : οὐδ' ἄρα πως ἦν δαήμονα φῶτα γενέσθαι, IL. 23, 670, par suite il était impossible que je fusse un mortel habile (en toutes choses) ; οὔτ' ἄρα… οὔτε, HOM. par suite ni… ni ; οὔτε… οὔτ' ἄρα, HOM. ni… ni par suite, ni de même ;
      3 en parl. d’une chose qu’on affirme par suite de raisons exprimées ou non : οὐκ ἄρα σοίγε πατὴρ ἦν Πηλεύς, IL. 16, 33, ainsi donc Pélée n’était pas ton père ; οὐκ ἄρ' ἀγαθὸς τὰ πολιτικὰ Περικλῆς ἦν ἐκ τούτου τοῦ λόγου, PLAT. Gorg. 516 d, ainsi donc, d’après ce raisonnement, Périclès n’était pas un homme d’État habile ; cf. SOPH. Ph. 978, Aj. 367 ; ταῦτ' ἄρα, ATT. c’est donc pour cela que ;
   III une explication, puisque, à savoir, c’est-à-dire, en effet : ὑπερφίαλον ἔπος ἔκϐαλε· φῆ ῥ' ἀέκητι θεῶν φυγέειν, OD. 4, 504, il a prononcé une parole arrogante, car il a dit qu’il échapperait malgré les dieux ; πειρήσομαι, οἵτινές εἰσιν, ἤ ῥ' οἵ γ' ὑϐρισταί, ἠὲ φιλόξεινοι, OD. 9, 175, j’éprouverai ce qu’ils sont, (à savoir) des hommes arrogants ou hospitaliers ; après une conj. ἐρῶ ὡς ἄρα, PLAT. Theæt. 152 d, je dirai donc que ; εἰ ἄρα, THC. 1, 27 ; ou ἐὰν ἄρα, PLAT. Gorg. 469 d ; ἢν ἄρα, THC. 1, 93, XÉN. Cyr. 6, 3, 13, si en effet, pour marquer un doute ; εἰ μὴ ἄρα, HDT. 4, 32, etc. ; XÉN. Mem. 1, 2, 8, etc. ; ἐὰν μὴ ἄρα, PLAT. Prot. 355 b, à moins qu’en effet, à moins que par hasard ; avec ironie, XÉN. Mem. 1, 2, 8 ;
   IV Rem. :
      1 ἄρα est qqf. répété dans une même propos. : ὡς ἄρα φωνήσας κατ' ἄρ' ἕζετο, OD. 16, 213, ayant donc ainsi parlé, il alla ensuite s’asseoir (le 1^er ἄρα résume ce qui vient d’être dit, le 2^e marque une corrélation entre les faits exprimés) ; cf. OD. 18, 110 ;
      2 ἄρα se place qqf. entre une prép. et un subst. : ἔς ῥα θρόνους ἕζοντο, OD. 4, 51, ils s’assirent donc sur leurs sièges ; μετ' ἄρα δμῳῇσι ἧστο, IL. 6, 323, elle était donc assise au milieu de ses servantes ;
      3 ἄρα se joint qqf. par crase à une particule précédente : τἄρα, μεντἄρα, οὐτἄρα, p. τοι, μέντοι, οὔτοι ἄρα, ou même à un mot précédent : δήξομἄρα, AR. Ach. 325 ; οἰμώξετἄρα, AR. Th. 248, οἰμωξἄρα, AR. Pl. 876 ; κλαυσἄρα, AR. Pax 532, etc. p. δήξομαι, οἰμώξετε, οἰμώξει, κλαύσει, et ἄρα.

Étym. R. indo-europ. *h₂(e)r-, ainsi ; cf. p.-ê. ἀραρίσκω, ἄρτι.

'

Ep. ῥά (which is enclitic and used after monosyllables, ἦ, ὅς, γάρ, etc., or words ending in a vowel or diphthong, e.g. ἐπεί), before a consonant ἄρ (perh. cf. Lith. ir͂ ΄and΄); expressing consequence, then, or mere succession, there and then, and in many derived uses.
EARLIER USAGE; to denote, immediate transition, there and then, straightway, ὣς φάτο βῆ δ’ ἄρ’ Ὄνειρος Il. 2.16; after a part., ὣς εἰπὼν κατ’ ἄρ’ ἕζετο 1.68, al. ; πυθόμενος… εἶπε ἄ. Hdt. 4.134, cf. 9.9; ἐρωτώσης τῆς μητρὸς ἀπεκρίνατο ἄρα X. Cyr. 1.3.2; with other Particles, δέ, ἦ, ὡς, etc., cf. ὁ δὲ Ἀστυάγης ἄ. εἶπεν ib. 4.10; also after Advbs. of Time, τότε δή ῥα, τῆμος ἄρα, etc. ; οὕτως ἄρα Pl. Phdr. 259b; often in apodosi, as αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ θηήσατο… αὐτίκ’ ἄρ’ ἤλυθεν Od. 5.77; repeated τὼ μὲν ἄρ’… κεῖντο ἡ δ’ ἄρ’… ἀγόρευε Il. 21.426; in enumerations, e.g. in Homer΄s catalogue, then, next, οἱ δ’ ἄρ’ Ἀθήνας εἶχον 2.546; so in genealogies, Σίσυφος… ὁ δ’ ἄ. Γλαῦκον τέκεθ’ υἱόν 6.154. to draw attention, mark you! τὸν τρεῖς μὲν ἐπιρρήσσεσκον… τῶν ἄλλων Ἀχιλεὺς δ’ ἄρ’ ἐπιρρήσσεσκε καὶ οἶος 24.456; with imper., ἀλλ’ ἄγε δὴ κατ’ ἄρ’ ἕζευ 24.522; to point a moral or general statement, φευγόντων δ’ οὔτ’ ἂρ κλέος ὄρνυται οὔτε τις ἀλκή 5.532. connexion, such as, that of antecedent and consequent, οἰνοχόει… ἄσβεστος δ’ ἄρ’ ἐνῶρτο γέλως 1.599, cf. 24.507; τοὔνεκ’ ἄρ’ ἄλγε’ ἔδωκε 1.96; freq. with οὕνεκα in protasi, 7.140, al. ; also in questions, τίς τ’ ἄρ τῶν ὄχ’ ἄριστος ἔην; who then (say you) was… ? 2.761; with demonstr. Pronoun in recapitulation, ἀλλ’ υἱὸν Πριάμοιο… τόν ῥ’ Ὀδυσεὺς βάλε he it was, whom…, 4.501; freq. in such phrases as ὣς ἄρα φωνήσας 2.35, al. ; ὣς ἄρ’ ἔφη 1.584, al. ; ἦ ῥα 3.355, al., thus, then he spoke. — This usage is universal in Greek. explanation of that which precedes, χωόμενον κατὰ θυμὸν ἐϋζώνοιο γυναικὸς τήν ῥα… ἀπηύρων whom (and for this cause he was angry) they had taken away, 1.429; εἰ μὴ ὑπερφίαλον ἔπος ἔκβαλε… φῆ ῥ’ ἀέκητι θεῶν φυγέειν for he said, Od. 4.504; freq. with οὕνεκα ; so with relatives, ἐκ δ’ ἔθορε κλῆρος ὃν ἄρ’ ἤθελον αὐτοί the very one which…, Il. 7.182.
LATER USAGE, always with inferential force; 1. in drawing conclusions (more subjective than οὖν), ἄριστον ἄ. ἡ εὐδαιμονία Arist. EN 1099a24; δῆλον ἄ. Id. Pol. 1295b33; in pseudo-syllogistic conclusions, Id. SE 174b11, Rh. 1401a3, al. ; esp. by way of informal inference, as it seems, οὐκ ἄ. σοί γε πατὴρ ἦν Πηλεύς Il. 16.33; οὐδ’ ἄ. πως ἦν ἐν πάντεσσ’ ἔργοισι δαήμονα φῶτα γενέσθαι 23.670; μάτην ἄρ΄, ὡς ἔοικεν, ἥκομεν S. El. 772; οὕτω κοινόν τι ἄ. χαρᾷ καὶ λύπῃ δάκρυά ἐστιν so true is it that…, X. HG 7.1.32; πολὺ γὰρ ἀμείνων ἄ. ὁτοῦ ἀδίκου ἢ ὁτοῦ δικαίου βίος Pl. R. 358c; ἦν ἄ. πυρός γ’ ἕτερα… θερμότερα Ar. Eq. 382; ὦ τλῆμον ἀρετή, λόγος ἄρ’ ἦσθα Trag.Adesp. 374; so in announcing the discovery or correction of an error, as οὐκ ἐννενοήκαμεν ὅτι εἰσὶν ἄ.… Pl. R. 375d; φαίνεται πρὸ ποδῶν ἡμῖν κυλινδεῖσθαι καὶ οὐχ ἑωρῶμεν ἄρ’ αὐτό ib. 432d; εἰκότως ἄ. οὐκ ἐγίγνετο· ὡς γὰρ ἐγὼ νῦν πυνθάνομαι… X. An. 2.2.3. in questions, expressing the anxiety of the questioner, τίς ἄ. ῥύσεται; who is there to save ? A. Th. 92; so in exclamations to heighten the expression of emotion, οἵαν ἄρ’ ἥβην… ἀπώλεσεν what a band of youth was that… ! Id. Pers. 733; so ὡς ἄρα ib. 472, S. Fr. 577; τί μ’ ἄ. τί μ’ ὀλέκεις; Id. Ant. 1285; τί οὖν… ἄ. X. Oec. 6.2; πῶς ἄρα; οὕτως ἄρα, etc. ; ἄρα alone, ἔζης ἄρα S. Fr. 686; esp. in ironical comments, Ar. Av. 476, 1371, etc. epexegetic, namely, ἐρῶ, ὡς ἄ.… Pl. Tht. 152d, cf. 156e. for τοι ἄρα, τἄρα, v. sub τοι ΙΙ. 2. εἰ (or ἐάν) μὴ ἄ. unless perhaps, Pl. Ap. 38b, D. 58.4; separated from εἰ μή, Id. 9.20; with irony, εἰ μὴ ἄ. ἡ τῆς ἀρετῆς ἐπιμέλεια διαφθορά ἐστιν X. Mem. 1.2.8. in hypothetical clauses, to indicate the improbability of the supposition, ἢν ἄ. ποτὲ κατὰ γῆν βιασθῶσιν Th. 1.93, etc. ; or simply, perhaps (sts. separated from εἰ), εἴ τις οὖν ὑμῶν ἄ.… ὑπελάμβανεν D. 21.8; εἴ τις ἰδίᾳ τινὰ δεδιὼς ἄ. ἀπρόθυμός ἐστιν Th. 4.86.
IN CRASIS, freq. τἄρα, μεντἄρα, οὐτἄρα ; also δήξομἄρα for δήξομαι ἄ., Ar. Ach. 325; οἰμώξετἄρα, κλαύσἄρα, Id. Th. 248, Pax 532; also in Trag., E. Hyps. Fr. 34.86. ἄρα never stands first in the sentence in Classical Greek (Arist. Mech. 851a22 is corrupt), but is found at the beginning of an apodosis in Ev. Matt. 12.28, Ep. Rom. 10.17, and first in a sentence, Ev. Luc. 11.48, Vett.Val. 305.20; in conclusion of syllogism, Herm. ap. Stob. 3.11.31.

ep. ἄρ u. enklit. ῥα, von ἄρω, also Verknüpfung zweier Begriffe. Am häufigsten bei den Epikern,
1) die Aufeinanderfolge der Begebenheiten andeutend, nun, da, z.B. ἃς φάτο, βῆ δ' ἄρ' ὄνειρος Il. 2.16 ; νὺξ δ' ἄρ' ἐπῆλθε κακὴ –, ὗε δ' ἄρα Ζεύς Od. 14.457. So die häufigen Vrbdgn : ἃς ἄρα φωνήσας, ἡ μὲν ἄρ' ἃς εἰποῦσα, u. καί ῥα, οὐδ' ἄρα, u. mit Zeitpartikeln, ἐπεί ῥα, ὅτε ῥα, ὅτε δή ῥα, wobei es oft den Begriff der schnellen Folge ausdrückt, sofort, sogleich, vgl. αὐτάρ, εἶθαρ, ἄφαρ ; ὁ δ' ἄρ' ὦκα παρέδραμεν Il. 10.350. Auch beim Aufzählen einzelner Dinge, nun, ferner, Il. 2.546, 615.
2) Es verknüpft dah. bes. Korrelativsätze, ἐκ δ' ἔθορε κλῆρος κυνέης, ὃν ἄρ' ἤθελον αὐτοί Il. 7.182 ; ἦμος – τῆμος ἄρα 24.789, u. so öfter εὖτ' ἄρα, ὅτ' ἄρα, ἃς ἄρα, gerade so, z.B. Od. 6.235 ; Pind. Ol. 6.52. Bes. bei Demonstrativen, wenn ein schon genannter Gegenstand wieder aufgenommen wird, ἀλλ' υἱὸν Πριάμοιο νόθον βάλε – τόν ῥ' Ὀδυσεὺς βάλε δουρί Il. 4.501, diesen also, diesen nun ; so oft ταῦτ' ἄρα, τοῖος ἄρα. – Von diesen beiden Arten des Gebrauchs ist in Prosa die Anknüpfung des Nachsatzes durch ἄρα geblieben, ἀκούσας, ἔλεγε ἄρα Her. 9.9 ; ἐρωτώσης τῆς μητρός, ἀπεκρίνατο ἄρα, Xen. Cyr. 1.3.2 ; An. 4.6.15 u. sonst, doch selten.
3) Auch einen innern Zusammenhang bezeichnet es, nicht wie οὖν, folglich, streng folgernd u. schließend, sondern, was sich von selbst ergibt, od. man vermuten kann, nun, also, anführend, τοὔνεκ' ἄρ' ἄλγε' ἔδωκεν Il. 1.96, deswegen also ; τὰ μὲν ἄρ που ἐπέκλωσαν θεοὶ αὐτοί Od. 11.139 ; u. so oft bei Angabe eines Grundes, ἐπεί ῥα, ὅτι ῥα, weil ja, da ja, τὸ δὲ χρηστήριον τοῖσι ἐν Συρίῃ Ἀγβατάνοισι ἔλεγε ἄρα, wie nämlich aus dem Vorigen erhellt, Her. 3.64. So auch bei Attikern sehr gew., μάτην ἄρ' ὡς ἔοικεν ἥκομεν Soph. El. 762 ; ὑφ' οὗ φονέως ἄρ' ἐξέπνευσας, durch den du also sterben mußtest, Aj. 1005 ; πολὺ γὰρ ἀμείνων ἄρα ὁ τοῦ ἀδίκου ἢ ὁ τοῦ δικαίου βίος Plat. Rep. II.358c ; ἐγὼ δὲ οὐδὲν ἄρα τούτων ποιήσω Apol. 34c.
4) Dah. steht es oft in Fragesätzen, τίς τ' ἂρ τῶν ὄχ' ἄριστος ἔην ; wer war denn nun von ihnen der beste ? Il. 2.761 ; τίς ἄρα ῥύσεται, wer wird uns nun retten ? Aesch. Spt. 90 ; τίς ἄρα, τίς με πότμος ἔτι περιμένει ; Soph. Ant. 1282 ; τίς σε, τέκνον, τίς σ' ἔτικτε τῶν μακραιώνων ἄρα ; O.C. 1444 ; und oft in Prosa τί ἄρα, τί ποτ' ἄρα, Plat. Phaedr. 228d, Phil. 52d. Ebenso in Ausrufungen, ὦ δαῖμον, ὡς ἄρ' ἔψευσας φρενῶν Πέρσας Aesch. Pers. 719 ; ὅρα, τίς ἄρ' ἦν, wer war's nur ! Soph. O.C. 118 ; ὧ Ζεῦ – οἵους ἄρα ἔχω ἑταίρους Xen. Cyr. 2.2.10.
5) Oft liegt darin, daß etwas überraschend, wider Erwarten sich an etwas Früheres anreiht ; diesen Ausdruck der Befremdung, des Verblüfftseins, macht Hartung in seiner Lehre von den Partikeln I.p. 422 zum Hauptbegriff ; er paßt aber nur in der kleinern Zahl der Stellen ; οὐδ' οἵ γ' ὡρμήθησαν ἐπ' ἀνδράσιν, ἀλλ' ἄρα τοί γε – περισσαίνοντες ἀνέσταν Od. 10.214 ; κἀξ ἀγεννήτων ἄρα – μῦθοι καλῶς πίπτουσι, wie unser also auch, Soph. Tr. 61. Dah. drückt es oft die Enttäuschung von einer falsch gefaßten Meinung aus, bes. in der Formel ἦν ἄρα, z.B. σὺ δ' οὐκ ἄρα τοῖος ἔησθα Od. 16.420, du warst also nicht so, d.i. du bist nicht ein solcher, wie ich meinte ; οὐκ ἄρα σοίγε πατὴρ ἦν Πηλεύς Il. 16.33 ; οὔτ' ἄρ' ὅ γ' εὐχωλῆς ἐπιμέμφεται – ἀλλά 1.93 ; ὅδ' ἦν ἄρ' ὁ ξυλλαβὼν ἐμέ Soph. Phil. 966, der also ist ! πόθος καὶ κακῶν ἄρ' ἦν τις O.C. 118 ; Κύπρις οὐκ ἄρ' ἦν θεός Eur. Hipp. 360 ; σὺ δ' ἀχάριστος ἦσθ' ἄρα Ar. Vesp. 451 ; οὐ σὺ μόνος ἄρ' ἦσθ' ἔποψ Av. 280 ; ὅτι οὐκ ἄρ' ἦν φιλόσοφος, ἀλλά τις φιλοσώματος, daß er eben kein Philosoph ist (wie wir meinten), Plat. Phaed. 68b ; οὐκ ἄρ' ἀγαθὸς τὰ πολιτικὰ Περικλῆς ἦν ἐκ τούτου τοῦ λόγου Gorg. 516d ; ταῦτα ἀκούσας ὁ Κῦρος ἐπαίσατο ἄρα τὸν μηρόν Xen. Cyr. 7.3.6 ; vgl. 8.2.2 ; – πρὶν μὲν – νῦν δὲ ἄρα Plat. Crit. 46d, Phaed. 68a ; vgl. Rep. X.600c.
6) wie nämlich, eine Erläuterung anknüpfend, κρατερῶς ἐμάχοντο, λαοῖσιν καθύπερθε πεποιθότες ἠδὲ βίηφιν. οἱ δ' ἄρα χερμαδίοισιν ἀπὸ πύργων βάλλον Il. 12.154 ; so häufig in Prosa, bes. nach ὅτι u. ὡς, wo dadurch ausgedrückt wird, daß das Angeführte nicht des Redenden Meinung sei (vgl. 5): ὡς ἄρα καὶ οἱ θεοὶ πολλοῖς βίον κακὸν ἔνειμαν Plat. Rep. II.364b ; neben γάρ Prot. 315c, Gorg. 469d ; ὡς ἄρα γιγνώσκων Xen. An. 5.6.29 ; ἀκούω τινὰ διαβάλλειν ἐμὲ ὡς ἐγὼ ἄρα ἐξαπατήσας 5.7.5 ; vgl. Dem. 21.183.
7) εἰ ἄρα, ἐὰν ἄρα, wenn etwa, ob vielleicht, oft bei Plat., Theaet. 151c ; ἄκουε, εἴ τι ἄρα λέγω Rep. IV.433a ; ἢν ἄρα, wenn allenfalls, Thuc. 1.93 ; εἰ μέν τις καὶ ἄλλος ἄρα ἡμῖν ἐστι διαβατέος, οὐκ οἶδα Xen. An. 2.4.6 ; vgl. 5.1.13 ; εἰ μὴ ἄρα, wie nisi forte, oft ironisch ; σκοπῶμεν, μή πη ἄρ' ἐξαπατώμεθα Plat. Hipp. mai. 293e.

ἄρα,
illative particle, expressing a more subjective or informal inference than οὖν,
then: prop. (as in cl.), the second word in the sentence, Rom.7:21 8:1, Gal.3:7; ἐπεὶ ἄρα, 1Co.7:14 (with another word between) 5:10; as the first word, Luk.11:48, Act.11:18, Rom.10:17, 1Co.15:18, 2Co.5:15 7:12, Heb.4:9; so prop. in apodosis after protasis with εἰ, Mat.12:28, Luk.11:20, Gal.2:21 3:29 5:11, Heb.12:8 (κενὸν ἄρα), 1Co.15:14; often in interrogations, direct and indirect, τίς (τί) ἄρα, Mat.18:1 19:25, 27 24:45, Mrk.4:41, Luk.1:66 8:25 12:42 22:23, Act.12:18; εἰ ἄρα, Mrk.11:13, Act.8:22; εἴπερ ἄρα, 1Co.15:15; οὐκ ἄρα, Act.21:38; μήτι ἄρα, 2Co.1:17; in strengthened forms, ἄρα γε, ἄραγε, Mat.7:20 17:26, Act.17:27, and more freq. ἄρα οὖν (Epp. Paul.), so then, Rom.5:18 7:3, 25 8:12 9:16, 18 14:19, Gal.6:10, Eph.2:19, 1Th.5:6, 2Th.2:15 (Bl., §77, 2; 78, 5; MM, see word).†
(AS)