ἄ·πολις, ις, gén. -ιδος (ὁ, ἡ) :
   I sans villes (pays) PLUT. Tim. 1 ;
   II sans cité, sans patrie, HDT. 7, 104, etc. ; ATT. ; particul. :
      1 banni de la cité, de sa patrie, LYS. 161, 16 ; ἄπολίν τινα τιθέναι, SOPH. O.C. 1357, ou ποιεῖν, ANT. 117, 21, etc. faire de qqn un exilé, bannir qqn ;
      2 indigne de vivre dans la cité, p. opp. à ὑψίπολις, SOPH. Ant. 370 ;
   III πόλις ἄ. cité qui n’en est plus une, ESCHL. Eum. 457 ; ou cité sans constitution, PLAT. Leg. 766 d.

➳ Voc. ἄπολι [ῐ] PLUT. Them. 11 ; dat. ion. ἀπόλι [ῑ] HDT. 8, 61.

Étym. ἀ, πόλις.

ι ; gen. ιδος or εως, Ion. ιος ; dat. ἀπόλι Hdt. 8.61: — without city, state or country, Id. 7.104, 8.61, etc. ; outlaw, banished man, ἄ. τινα τιθέναι, ποιεῖν, S. OC 1357, Antipho 2.2.9, Pl. Lg. 928e, etc. ; προβαλέσθαι S. Ph. 1018; ἀ. ἀντὶ πολιτῶν Lys. 20.35; ἄ. τῆς ἀρχαίας (sc. πόλεως) Aristid. Or. 26 (14).75.
no true citizen, opp. ὑψίπολις, S. Ant. 370. of a country, without cities, Plu. Tim. 1, Philostr. VA 1.24. πόλις ἄπολις a city that is no city, a ruined city, ἄ. Ἰλίου πόλιν ἔθηκας A. Eu. 457, cf. E. Tr. 1292; also, one that has no constitution, no true city, Pl. Lg. 766d.

ιδος, ὁ, ἡ (dat. ἄπολι Her. 8.61 ; voc. ἄπολι Plut. Them. 11), ohne Stadt, ohne Vaterland, ἄπ., ἔρημος, ἄφιλος vrbdt Soph. Phil. 1006 ; vgl. Pol. 4.54 ; auch von Ländern, καὶ ἀνάστατος ἡ Σικελία Plut. Timol. 1 ; att., ohne Staat, wer das Bürgerrecht verloren hat, verbannt, Plat. Legg. XI.928e ; Antiph. II β 9 ; ἀπόλιδες ἀντὶ πολιτῶν Lys. 20.35 ; Xen. Hell. 6.3.1 u. Sp.; Suid. erklärt es auch ἀγεννής, ἀπαίδευτος, nicht städtisch, bäurisch, wie Schol. Soph. Ant. 367 es ταπεινός erkl., wo der Ggstz ὑψίπολις ist, also nichts geltend im Staat ; – πόλις ἄπολις Aesch. Eum. 435, eine Stadt, die keine mehr ist ; eine Stadt ohne Verfassung, Plat. Legg. VI.766d.