ου (τὸ) MOSCH. 5, 102 ; d’ord. plur. τὰ ἄνδηρα :
      1 plate-bande ou couche de jardin, TH. C.P. 3, 15, 4 ; ANTH. 12, 197 ;
      2 bords d’un fleuve ou de la mer, OPP. H. 4, 319 ; d’où en gén. lieu arrosé par un cours d’eau, lieu humide, NIC. Th. 577, etc., en prose, PLUT. M. 649 d, 650, etc. ; qqf. le lit du fleuve ou de la mer, LYC. 629.

Étym. ἀνδέω p. ἀναδέω.

τό, raised bank by the side of a river or ditch, dike, Mosch. 4.102; mostly in pl., ἄνδηρα, τά, Hyp. Fr. 113, Lyc. 629; Πακτωλοῦ χρυσέοισιν ἐπ’ ἀνδήροισι Call. Fr. 45 P., cf. Fr. anon. 110; τετμῆσθαι καθάπερ ἀνδήροις καὶ ὀχετοῖς Plu. 2.650c, cf. Luc. Lex. 2.
border, edge, of the sea, dub. in B. 1.54 (p. 439J.); ἄ. θαλάσσης Oppian. H. 4.319.
border for plants or flowers, Thphr. CP 3.15.4, Theoc. 5.93, AP 12.197 (Strat.), Nic. Th. 576. = στῆθος χειρός, Poll. 2.144.

τό, nur im plur.,
1) Gartenbeete, neben πρασιαί Nic. Th. 575 ; Strat. 39 (XII.197); Plut. Symp. III.2.2 E.; οὐχ ὁμαλά u. ἀναχοῦν τὰ ἄνδ. Luc. Lexiph. 2 ; vgl. Mosch. 4.101 ; bei Theocr. 5.93 ῥόδων, Blumenbeete. Nach VLL eigtl. τὰ ἄκρα, αἱ τῶν τάφρων ἀναβολαί, u. daher
2) τὰ χείλη τῶν ποταμῶν, Uferrand, θαλάσσης Opp. H. 4.319.
3) die Gräben selbst, Lyc. 629.