ἄ·μϐροτος, ος, ον :
      1 immortel, de nature divine, IL. 20, 358 ; OD. 24, 445 ; PD. N. 10, 7 ; ESCHL. Eum. 259 ;
      2 qui concerne les immortels, des dieux, IL. 5, 338, etc. ; OD. 5, 347 ; AR. Av. 1749, Th. 1151 ; A.RH. 2, 669, etc. ;
      3 procuré par les dieux : νὺξ ἄ. OD. 11, 330, la nuit divine (cf. ἀμϐροσιός).

➳ Voc. -ε, SOPH. O.R. 158. Fém. -η, PD. fr. 3, 15.

Étym. ἀ, *μϐροτός, d’où βροτός.

ον, also η, ον Pi. Fr. 75.17, Tim. Fr. 7; (v. βροτός); — poet. Adj. immortal, divine, of persons as well as things, θεὸς ἄ. Il. 20.358, Od. 24.445, Pi. N. 10.7; θεά A. Eu. 259 (lyr.); ἄμβροτε φάμα, of an oracle, S. OT 158 (lyr.). epith. of all belonging to the gods, αἷμα Il. 5.339; ἵπποι 16.381; τεύχεα 17.194, κρήδεμνον Od. 5.347; ἱστός 10.222; νύξ 11.330; — also Pythag., = five, Theol.Ar. 32.

unsterblich (= ἄβροτος, das μ des Wohllautes halber eingeschaltet); fem. ἀμβρότη Pind. fr. 46, νὺξ ἄμβροτος Hom. Od. 11.330 ; θεός Il. 20.358, 22.9, 24.460, Od. 24.445 ; alles was Göttern gehört oder von ihnen herrührt, αἷμα Il. 5.339, 870 ; εἵματα Il. 16.670, 680, Od. 7.260, 265, 24.59 ; κρήδεμνον Od. 5.347 ; τεύχεα Il. 17.194, 202 ; ἵπποι 16.381, 867 ; ἱστός Od. 10.222 ; δῶρα Od. 18.191 ; Od. 8.365 ἔνθα δέ μιν Χάριτες λοῦσαν καὶ χρῖσαν ἐλαίῳ ἀμβρότῳ, οἷα θεοὺς ἐπενήνοθεν αἰὲν ἐόντας, vgl. ἀμβροσία, ἀμβρόσιος ; – Od. 11.330 νὺξ ἄμβροτος, vgl. ἄβροτος, ἀμβρόσιος ; – θεός Pind. N. 10.7 ; θεῶν πραπίδες I. 7.30 ; θεά Aesch. Eum. 249 ; Ἀθάνα Soph. O.R. 159 ; φάμα Soph. O.R. 158 ; ἔπεα Ant. 1121. Bei Sp. Ep. übh. = schön, Anth.; Mosch. 2.91 ὀδμή.