εος-ους (τὸ) :
      1 bois, IL. 20, 8 ; OD. 10, 350 ; particul. bois sacré, OD. 6, 291 ; HÉS. Sc. 99 ; HDT. 5, 119 ; PLUT. Rom. 20, etc. ;
      2 tout emplacement consacré, même sans arbres, IL. 2, 506 ; d’où enceinte sacrée, SOPH. Ant. 844 ; p. ext. large et bel emplacement, PD. O. 3, 19 ; d’où πόντιον ἄλσος, ESCHL. Pers. 111, le pré sacré de la mer, cf. lat. Neptunia prata.

Étym. p.-ê. pré-grec.

εος, τό, grove, Il. 20.8, Od. 10.350; pl., Phanocl. 1.3, Theoc. 1.117, etc. esp.
sacred grove, Od. 6.291, Hes. Sc. 99, Hdt. 5.119, Pl. Lg. 761c, etc. ; — hence, any hallowed precinct, even without trees, Il. 2.506, Sch. Pi. O. 3.31, cf. B. 3.19, S. Ant. 844; Μαραθώνιον ἄ., of the field of battle, viewed as a holy place, A. Eleg. 4; metaph, πόντιον ἄ. the ocean-plain, B. 16.85, A. Pers. 111. (Perh. for ἄλτιος (cf. Ἄλτις), i.e. alq-ios, cf. Goth. alhs ΄temple΄.)

εος, τό (mit ἀλδαίνω verw.), heiliger, einer Gottheit geweihter Hain, ἀγλαὸν ἄλσος Ἀθήνης αἰγείρων Od. 6.291, κλυτὸν ἄλσος ἱρὸν Ἀθηναίης 321 ; ῷκει γὰρ ἐν ἄλσεϊ δενδρήεντι Φοίβου Ἀπόλλωνος 9.200 ; ἄλσεα Περσεφονείης, μακραί τ' αἴγειροι καὶ ἰτέαι ὠλεσίκαρποι 10.509 ; ἄλσος ὕπο σκιερὸν Ἀπόλλωνος 20.278 ; ἀμφὶ δ' ἄρ' αἰγείρων ἦν ἄλσος 17.208 ; – ἱερὸν ἄλσος Φοίβου Ἀπόλλωνος Hes. Sc. 99 ; θεῶν Soph. O.C. 10, u. öfter Tragg., Pind., Her. Später jeder Hain, Wäldchen, Theocr. 1.117 ; Mosch. 3.3 ; δένδρων Plat. Legg. XII.947c. Auch ganze Städte heißen ἄλσεα des von ihnen besonders verehrten Gottes, Hom. Il. 2.506 Ὀγχηστόν θ' ἱερόν, Ποσιδήϊον ἀγλαὸν ἄλσος ; Ἄργος Ἰνάχου κόρης ἄλσος Soph. El. 5 ; Pind. Ol. 3.19 Διὸς πάνδοκον ἄλσος ; πόντιον ἄλσος die (Poseidon) heilige Meeresfläche Aesch. Pers. 111 vgl. Suppl. 848.

a glade or grove , Lat. saltus, (Homer); grove , (Odyssey by Homer), etc. (ML)