ιος (ἡ) :
      1 sommet d’une montagne, plur. OD. 9, 400, etc. ; HH. Cer. 382 ;
      2 p. suite, région montagneuse, OD. 10, 281.

Étym. cf. ἄκρος.

ιος, ἡ, (< ἄκρος) Ep. Noun, hill-top, mountain peak, Hom. only in Od., always in pl., ἄκριες ἠνεμόεσσαι windy mountain tops, Od. 9.400, cf. h.Cer. 382; δι’ ἄκριας through hill-country, Od. 10.281; — sg., Περγαμίης ὑπὲρ ἄκριος Epigr.Gr. 1035.8 (Pergam.).

ιος, ἡ, ion. = ἄκρα, Bergspitze, Hom. viermal, immer acc. plur. u. vierter Fuß, Od. 16.565 ἐπ' ἄκριας ἠνεμοέσσας, 9.400 δι' ἄκριας ἠνεμοέσσας ; δι' ἄκριας ἔρχεαι οἶος 10.281, δι' ἄκριας, ᾗ οἱ Ἀθήνη | πέφραδε 14.2 ; – Ap.Rh. 1.520 ; Qu.Sm. 19.332.