ἁλί·πλαγκτος, ος, ον [ᾰ]
      1 qui erre sur mer, en parl. de Triton, ANTH. 6, 65 ; des dieux de la mer, OPP. H. 4, 582 ; ORPH. Arg. 1302, 1357 ; ὁ ἁλ. matelot, A.RH. 2, 11 ;
      2 qui erre au bord de la mer (Pan, dieu du littoral) SOPH. Aj. 695.

Étym. ἅλς, πλάζω.

ον, sea-roaming, ὦ Πάν, Πὰν ἁλίπλαγκτε… φάνηθι S. Aj. 695; Τρίτων AP 6.65 (Paul. Sil.); ἔχις IG 2.1660.

meerdurchirrend, Τρίτων Paul.Sil. 51 (VI.65). Bei Ap.Rh. 2.11, Schiffer, wie Leon.Tar. 25 (VI.4); Opp. Hal. γενέθλη 1.439 ; μάκαρες 4.582 ; bei Orph. Arg. πορεία 1302. – Bei Soph. Aj. 680 heißt Pan so, der am Meere herumschweift ; 594 aber Σάλαμις, meerumwogt ; doch wollen andere ἁλίπλακτος lesen.