ou ἀδινός, ή, όν [ᾰῐ]
      1 abondant, dru, serré : ἔθνεα μελισσάων ou μυιάων ἀδινάων, IL. 2, 87, les tribus pressées d’abeilles ou de mouches ;
      2 fig. serré, d’où ferme, fort : ἀδ. κῆρ, IL. 16, 481 ; OD. 19, 516, la trame solide du cœur ; ἀδ. γόος, IL. 18, 316, etc. gémissement bruyant ; ὂψ ἀδ. HH. Cer. 67, voix forte ; Σειρῆνες ἀδ. OD. 23, 326, Sirènes à la voix sonore ; δάκος ἀδ. PD. P. 2, 53, morsure profonde ; adv., ἀδινόν, ἀδινά, d’une manière serrée, fortement : ἀδινὸν γοᾶν, OD. 4, 721 ; ἀδινὰ στεναχίζειν, IL. 23, 225, etc. gémir, sangloter avec force.

• Cp. -ώτερον, OD. 15, 216.

Étym. ἅδην.

[ᾰδῐ], ή, όν, radic. sense, close, thick; hence in Hom., crowded, thronging, ἁ. κῆρ, like πυκιναὶ φρένες, in physical sense, Il. 16.481, Od. 19.516; of bees, flies, sheep, Il. 2.87, 469, Od. 1.92.
vehement, loud, of sounds, ἁ. γόος Il. 18.316; Σειρῆνες ἁ. the loud-voiced Sirens, Od. 23.326. Adv. -νῶς frequently, or loudly, vehemently, ἁ. ἀνενείκατο Il. 19.314; neut. as Adv., ἁδινὸν γοόωσα Od. 4.721; ἁ. μυκώμεναι 10.413; pl., ἁδινὰ στεναχίζων Il. 23.225; κλαῖ’ ἁ. 24.510; Comp. ἁδινώτερον Od. 16.216; — rare in Lyr. and Trag., ἁ. δάκος a deep bite, Pi. P. 2.53; ἁ. δάκρυα thick-falling tears, S. Tr. 848 (lyr.); βίοτος ἁ.
abundant, Tim. Pers. 29; and freq. in A.R., ἁ. ὕπνος, κῶμα abundant, deep sleep, 3.616, 748; ἁ. εὐνή frequent wedded joys, 3.1206. (Aristarch. wrote ἁδ-, cf. ἁδρός.)

ἀδινός, ή, όν, Bedeutung und Ursprung nicht sicher, vielleicht verw. mit ἄδην oder mit ἁδρός wie κυδνός κυδρός, ψυδνός ψυδρός, vgl. πυκινός πυκνός ; s. Buttmann Lexil. 1.204 ; bei Hom. in 21 Stellen : ἀδινὸν κῆρ Il. 16.481, Od. 19.516, vgl. πυκιναὶ φρένες ; ἠΰτε ἔθνεα εἶσι μελισσάων ἀδινάων Il. 2.87, ἠΰτε μυιάων ἀδινάων ἔθνεα πολλά 2.469 ; οἵ τέ οἱ (μοι) αἰεὶ μῆλ' ἀδινὰ σφάζουσι καὶ εἰλίποδας ἕλικας βοῦς Od. 1.92, 4.320 ; μνησάμενος δ' ἀδινῶς ἀνενείκατο Il. 19.314, ἀδινὸν (v.l. ἀδινὰ Scholl.) στοναχῆσαι 18.124, ἀδινὰ στεναχίζων 23.225, Od. 24.317, ἀδινὰ στενάχοντα Il. 24.23, Od. 7.274 ; κλαῖ' ἀδινὰ Il. 24.510, ἀδινον γοόωσα Od. 4.721, ἀδινοῦ ἐξῆρχε γόοιο Il. 18.316, 22.430, 23.17, 24.747, κλαῖον δὲ λιγέως, ἀδινώτερον ἤ τ' οἰωνοί, φῆναι ἢ αἰγυπιοὶ γαμψώνυχες, οἷσί τε τέκνα ἀγρόται ἐξείλοντο Od. 16.216 ; (πόριες) ἀδινὸν μυκώμεναι ἀμφιθέουσιν μητέρας 10.413 ; ἠδ' ὡς Σειρήνων ἀδινάων φθόγγον ἄκουσεν 23.326 ; man beachte, daß die letzte Stelle, von allen die sonderbarste, dem unechten, nachhomerischen Schlusse der Odyssee (nach Aristarch von 23.297 ab) angehört. Grundbedeutung kann sein : fest, gedrungen ; von Bienen- und Fliegenschwärmen wie von Schafen u. Ziegen : dicht gedrängt ; von der Stimme : kräftig, laut, tief ; statt der Stimme der Sirenen nennt der Nachdichter Od. 23.326 die Sirenen selbst ἀδινάς. – Hymn. Cerer. 67 τῆς ἀδινὴν ὄπ' ἄκουσα δι' αἰθέρος ἀτρυγέτοιο ὥστε βιαζομένης ; Soph. Trach. 847 ἀδινὰ δάκρυα ; Pind. P. 2.98 δάκος ἀδινὸν κακαγοριᾶν ; Apoll.Rh. scheint das Wort nicht mehr verstanden zu haben : 3.1104 καί μιν ἀκηχεμένη ἀδινῷ προσπτύξατο μύθῳ von ruhigem Gespräch ; 4.1422 ἃς φάτο λισσόμενος ἀδινῇ ὀπί von schwacher Stimme ; 4.1528 ἀδινὴ ἄτη ; 2.240 ἀδινὸν κῆδος ; 3.616 ἀδινὸς ὕπνος ; 3.1206 heißt ein geschenktes Gewand ἀδινῆς μνημήϊον εὐνῆς.
• Adv. ἀδινῶς Il. 19.314, Kompar. ἀδινώτερον Od. 16.216, s. oben.
Uebrigens schrieb Herodian ἁδινός, Scholl. Il. 2.87 δασυντέον τὸ ἁδινάων· ἀπὸ γὰρ τοῦ ἅδην καὶ ἁδινός ἡ κίνησις. So Merkel im Apoll.Rh.