ά, όν [ᾱ, v. ci-dessous] tendre, délicat, d’où :
      1 en b. part, délicat, gracieux, joli, en parl. du corps ou des membres, PD. O. 6, 55, etc. ; en parl. de pers. ou de choses, SOPH. Tr. 520, etc. ; d’où beau, splendide, luxuriant, en parl. de la gloire, de la richesse, etc. PD. O. 5, 7 ; I. 1, 50 ; en parl. de pers. : ἁϐρὰ π., SOL. fr. 12, 4, être robuste ;
      2 en mauv. part : mou, efféminé, en parl. des Asiatiques, HDT. 4, 104, etc.

• Cp. -ότερος, EL. V.H. 4, 22 ; HLD. 2, 21, etc. • Sup. -ότατος, HDT. l. c., etc.

➳ Mot surt. poét. mais non épq. ; très rare en prose att. XÉN. Conv. 4, 44 ; [ᾰ] EUR. Med. 1164, Tr. 820.

Étym. Orig. inconnue.

ά, όν, poet. also ός, όν : — graceful, delicate, pretty, παρθένος Hes. Fr. 218; παῖς, Ἔρως Anacr. 17, 65; ἄβραι Χάριτες Sappho 60; esp. of the body, σῶμα, πούς, etc., Pi. O. 6.55, E. Tr. 506; neut. pl., ἁβρὰ παρηΐδος Ph. 1486; of women, A. Fr. 313, S. Tr. 523; ἁ. ἄθυρμα, of a pet dog, IG 14.1647 (Lipara); of things, splendid, στέφανος, κῦδος, πλοῦτος Pi. I. 8.65, O. 5.7, P. 3.110; of style, graceful, pretty, λόγος Hermog. Id. 2.5; freq. with a notion of disparagement, dainty, luxurious; hence, ἁβρὰ παθεῖν live delicately, Sol. 24.4, Thgn. 474; a common epithet of Asiatics, Hdt. 1.71, etc. ; Ἰώνων ἁβρὸς… ὄχλος Antiph. 91; Ἀγάθυρσοι ἁβρότατοι ἀνδρῶν Hdt. 4.104. Adv. ἁβρῶς, ψάλλειν Anacr. 17; ὑμνεῖν Stesich. 37; βαίνειν step delicately, Sappho 5, E. Med. 831; neut. sg. as Adv., ἁβρὸν βαίνοντες E. Med. 1164; neut. pl., ἁβρὰ γελᾶν Anacreont. 41.3, 42.5; Comp. ἁβροτέρως, ἔχειν Hld. 1.17. — Chiefly poet., never in old Ep. ; rare in early Prose, X. Smp. 4.44, Pl. Smp. 204c, Clearch. 4. [α by nature, cf. E. Med. 1164, Tr. 820.]

(ἅπτω, ἁπαλός, andere von ἥβη, doch ist α kurz nach Draco u. Eur. Med. 1164, Troad. 821 ; falsch im EM. von ἄ-βαρος), fein, zart :
1) im guten Sinne : schön, edel, Pind. σῶμα Ol. 6.55 ; Κρηθεΐς N. 5.26 ; κῦδος, seiner, herrlicher Ruhm, C. 5.7, I. 1.56 ; ähnl. λόγος, ehrenvoll, N. 7.32 ; στέφανος I. 7.65 ; πλοῦτος P. 3.110. Plato verbindet τὸ καλὸν καὶ ἁβρόν Symp. 264c. Dann besonders von weiblicher Schönheit und Zartheit : παρθένοι ἁβραί Aesch. frg. 433 ; Δηιάνειρα Soph. Tr. 526, ch.; βόστρυχοι Eur. Bacch. 493 (wie ἴουλος Orph. Ara. 229); πούς Hel. 1528 ; κῶλον Iph.A. 614 ; oft in den erotischen Gedichten. Allgemeiner : angenehm, σχολὴ ἁβρότατον κτῆμα Xen. Symp. 4.43 ; ἁβρὰ παθεῖν Theogn. 474, 722 (bei Plut. Sol. 2 dem Sol. zugeschrieben). Bei Luc. fein, witzig, mit ἀστικός verbunden, Iud.Deor. 7 ; vgl. D. meretr. 14 ; von zierlicher Rede, Hermoacnes.
2) Bei Männern erschien solche zarte Schönheit als Weichlichkeit ; dah. tadelnd : üppig, weichlich, bes. von der asiatischen Pracht und weibischen Lebensweise (VLL τρυφερός, μαλακός). So Her., Πέρσῃσι πρὶν Λυδοὺς καταστρέψασθαι ἦν οὔτε ἁβρὸν οὔτε ἀγαθὸν οὐδέν 1.71 ; Ἀγάθυρσοι ἁβρότατοι ἄνδρες καὶ χρυσοφόροι μάλιστα 4.104 (beides verbindet auch Luc. Dial.Mort. 14.2); Ἰώνων τρυφεραμπεχόνων ἁβρὸς ἡδυπαθὴς ὄχλος Antiphan. Ath. XII.526d ; Ἀλκιβιάδης com. Ath. XIII.570d ; ἁβρότερος γυναικῶν Luc. Dial.D. 18 ; δίαιτα ἁβροτέρα Ael. V.H. 4.22 ; ἁβρὸν βαίνειν (Schol. θρυπτόμενος, βλακευόμενος), zierlich, üppig einhergehen, Eur. Med. 1164 ; Tro. 821 (vom Ganymed ; vgl. Arist. Vesp. 1163 πλουσίως προβὰς τρυφερόν τι διασαλακώνισον); ἁβρὰ γελᾶν, behaglich lachen, Anacr. 41.3, 42.5 ; sanft lächeln, Ep.adesp. 31 (XII.156).
• Adv., ἁβρῶς βαίνειν Eur. Med. 823 u.a.