ἀ·φυής, ής, ές [ῠ]
      1 sans dispositions naturelles, p. opp. à εὐφυής, PLAT. Rsp. 445 b ; πρός τι, PLAT. Phæd. 96 c ; εἴς τι, ANTH. 14, 62, pour qqe ch. ; abs. sans talent, incapable, inhabile, sot, ISOCR. 246 b ; ARSTT. Nic. 10, 9 ; ANTH. 11, 330, etc. ; en b. part, incapable par nature : πρός τι, XÉN. Cyr. 1, 6, 32, de faire qqe ch. (de faire le mal, de tromper, etc.) ; absol. SOPH. Ph. 1014 ;
      2 non favorisé de la nature ; en parl. de villes, mal situé, POL. 1, 30, 7 ; 4, 38, 1 ;
      3 qui ne pousse pas, qui ne croît pas, ATH. 324 d ; d’où petit, LUC. Pisc. 48.

• Cp. ἀφυέστερος, ISOCR. 353 c ; ARSTT. Nic. 10, 9. • Sup. ἀφυέστατος, ISOCR. 98 c ; POL. 4, 38, 1 ; 1, 66, 10 ; 16, 21, 4 ; LUC. l. c.

Étym. ἀ, φύω.

ές, acc. ἀφυῆ S. Ph. 1014 codd. ; (< φυή): — without natural talent, not clever, dull, opp. εὐφυής, πρός τι Pl. R. 455b; οὐκ ἀ. no fool, Id. Lg. 832a; ἀ. πρὸς ταύτην τὴν σκέψιν wanting wit for it, Id. Phd. 96c; ἐς μάθησιν Democr. 85, cf. AP 14.62. in good sense, simple, unschooled, S. l.c. naturally unsuited, οὐκ ἀ. πρὸς τὸ φιλοκερδεῖν X. Cyr. 1.6.32; of places, ταῖς δυνάμεσι Plb. 1.30.7; πρός τι Id. 4.38.1 (Sup.). Adv. ἀφυῶς, διακεῖσθαι πρός τι Id. 1.88.11; ἀ. ἔχειν πρός τι Arist. IA 710a5, Plu. Aem. 2; Comp. -έστερον Anon. Rhythm. Oxy. 9. iii 11. = δυσφυής (as etym. of ἀφύη), Ath. 7.324d.

ές, ohne Naturanlagen, πρός τι, für etwas, Plat. Phaed. 96c ; οὐκ ἀφυής, talentvoll, Symp. 218a ; Xen. Cyr. 1.6.32 ; Pol. 4.38 τόπος ἀφυέστατος, unpassend ; ταῖς δυνάμεσι 1.30 ; ἀφυέστατος τὴν οἰκονομίαν, in Beziehung auf, in, 16.21 ; Ggstz εὐφυής Plat. Rep. V.455b ; oft geradezu dumm, Isocr.; Soph. Phil. 1014 im guten Sinne, schlicht, Schol. ἄκακον ἀπὸ φύσεως. Auch von körperlicher Schönheit, σῶμα οὐκ ἀφυής Xen. Cyr. 2.3.7.
• Adv. ἀφυῶς, z.B. διακεῖσθαι πρός τι, nicht geeignet sein wozu, Pol. 1.88 ; ebenso ἀφυῶς ἔχειν, Philo.